Translate

Zoeken in deze blog

dinsdag 16 juli 2024

Schwarzer Abt

The Black Abbot (German: Der Schwarze Abt) is a 1963 West German mystery film directed by Franz Josef Gottlieb and starring Joachim Fuchsberger.[2] Adapted from the 1926 novel of the same name, it was part of a very successful series of German films based on the writings of Edgar Wallace. ... The ruins of Fossoway Abbey are supposed to conceal the legendary treasure of the Chelford family, sought by Harry Chelford, last of his line, with fanatical zeal. Due to a hereditary disease, he is liable to fall victim to insanity at any time. His fiancée, Leslie Gine, is more attracted to Dick Alford, Harry's cousin and steward at Chelford Manor. Meanwhile, her brother Arthur, a London lawyer is being blackmailed by his chief clerk Gilder, who wants Leslie for himself. Gilder has purchased some bills of exchange on which Arthur forged the signature of Lord Chelford to pay for his own gambling debts. There is also the 'Black Abbot', a mysterious figure who is seen moving about in the old ruin and supposedly guards the treasure. Inspector Puddler of Scotland Yard and his assistant Horatio are called in when a man is found stabbed to death and they try to solve the mystery. Among the suspects is the butler Fortuna who Puddler recognizes as a former inmate of Dartmoor prison. Mary Wenner, who used to be secretary of Lord Chelford (and an aspirant to become his wife), joins forces with Gilder to find the treasure. They manage to discover some scroll cases containing maps of the abbey but are driven off by the Black Abbot. They later return to find the maps gone. Wenner is shot and killed by Arthur Gine, who himself is later killed in a confrontation with Gilder. Leslie Gine calls off the wedding with Lord Chelford. Lord Chelford, plagued by his deteriorating sanity, completely loses his grip on reality when he encounters his mother (whom he believes to be dead) in the grounds of the manor. Lord Chelford shoots his mother and the Black Abbot, takes Leslie as a hostage and hides with her in the tunnels beneath the abbey after also killing Gilder. It turns out there have been two Black Abbots: one was the butler working as an agent for Gilder, the other was Alford, working with the family doctor Loxon to care for the insane Lady Chelford whom they had kept hidden from her son.... The film follows the novel quite closely over long stretches. However, in the novel Harry and Dick are brothers. Lord Chelford is looking for the elixir of youth that is supposedly part of the treasure, not for the gold. Mary Wenner proposes to marry Arthur Gine as part of a deal to get at the treasure—which in the novel is said to include 15 tons of gold. The novel does not start with a murder like the film. Sergeant Puttler (=Inspector Puddler) initially comes to the castle as a favour to Alford, he is on vacation and wants to spend it doing some light investigative work concerning the strange goings-on around the estate. There is no police assistant in the novel, or comic relief of the kind provided by Arent's character in the film. (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Black_Abbot_(1963_film))

Der Schwarze Abt was the 13th in a series of films based on works by Edgar Wallace made in the late 1950s and 1960s by producer Horst Wendlandt for Rialto Film.[4] The script to the film was adapted by Johannes Kai and Franz Josef Gottlieb from the Edgar Wallace novel The Black Abbot (1926).[1] An earlier film version had been made in Britain in 1934. This was the fourth script Kai (a pen name for Hanns Wiedmann) had written for a Wallace film and the plot remained relatively close to the original novel.[4] F.J. Gottlieb had just directed The Curse of the Yellow Snake produced by competitor Artur Brauner and had previously worked on Wallace scripts for Constantin Film.[4] He reworked the script, trying to improve the odds of receiving a favourable age rating from the FSK.[4] It was one of the earliest films of the series emphasizing the "gothic" elements that came to be a hallmark of the series but were not to be found in Edgar Wallace's original material.[3] Principal cinematography took place from 17 April to 28 May 1963. Interiors and some exteriors were shot at the Spandau Studios in West Berlin. Schloss Herdringen near Arnsberg was used as Chelford Manor.[1] The film was shot in 'Ultra-Scope', a form of CinemaScope. It features opening credits in colour but is otherwise in black-and-white. The FSK gave the film a rating of 12 and up and found it not appropriate for screenings on public holidays.  (https://en.wikipedia.org/wiki/The_Black_Abbot_(1963_film))

Dit is geen kinoblog, maar een bierblog...

Neuzeller Kloster-Bräu Schwarzer Abt (Black Abbot) Klosterbrauerei Neuzelle GmbH ... Schwarzbier Ranked #144ABV:3.9% (https://www.beeradvocate.com/beer/profile/861/5584/)

Fast am Rande der Republik, im Südosten von Brandenburg, ganz in der Nähe zu Eisenhüttenstadt steht das Kloster Neuzelle. Es sind streitbare Mönche, die für ihr Bier Kriege, den Sozialismus und Gerichtsprozesse überstanden, und sich dennoch offen den modernen Herausforderungen stellen. Der Schwarze Abt mit seiner 431-jährigen Rezeptur steht stellvertretend für den Inbegriff dieser Klosterbrauerei. (http://www.landundbier.de/neuzeller-schwarzer-abt/  )

De Schwarzer Abt is een bier gebrouwen door Klosterbrauerei Neuzelle uit Neuzelle. Deze Schwarzbier heeft een alcohol percentage van 3.0%. De bierstijl Schwarzbier komt van oorsprong uit Duitsland. (https://www.beerinabox.nl/speciaalbier/klosterbrauerei-neuzelle-schwarzer-abt)

bought at the getraenke hoffman in gross borstel. man oh man, that sure is something. it is profoundly sweet, faro, dutch oud bruin lager levels of sweet, some of the black malt flavour, rye bread, tobacco, is nice but there’s definitely some astringent flavours there too. metallic flavour from it, medium bitterness. very much a fizzy drink like mouthfeel. ungood Jan 23, 2024 (https://www.beeradvocate.com/beer/profile/861/5584/)

Sweet for a schwarzbier, leaning more towards a porter (IMHO). Pictch black with a nice topping of beige foam, aroma of coffee, but taste of coffee and molasses. Mouthfeel is righ ton the money, does not feel watery at all, coffee bitterness lingers long aftrwards. Mar 01, 2023  (https://www.beeradvocate.com/beer/profile/861/5584/)

Klosterbrauerei Neuzelle GmbH “ Neuzeller Kloster-Bräu Schwarzer Abt” ,5L brown glass bottle coded “mindestens haltbar bis: 08.03.22”. Sampled 04.10.21. €,99 @ Horst Lehmann Getränke GmbH, Berlin, DE Notes: “Zutaten: Schwarzbier (Wasser, Gerstenmalz, Hopfen). Invertzucher-syrup”. Look: Clear, dark mahogany brown body beneath a finger’s width of creamy tan foam that holds well and leaves some very nice sheets of lacing about the glass. Smell: Surprisingly chocolate-like and grainy sweet. Coffee-like roastiness. No hops are found. Taste: As the aroma suggests, this is a sweet beer with clear notes of grainy malt, chocolate, coffee, and a light touch of apple like fruitiness. It appears moderately bitter, but you can detect it. There may be even more bitterness there but the sweetness masks it. It finishes sweet with some cocoa powder lingering. Feel: Medium-bodied and dextrinous with a gently crisp carbonation. Overall: If this had been an American beer without the schwarzbier designation I’d say it was OK, or maybe not, but this is a German brewed schwarzbier and it’s way too sweet. It tastes almost like a malzbier. Additionally, it has inverted sugar syrup added, which I thought was verboten im Deutschland, but whatever. It would most likely make a good ingredient in a dessert, and could probably stand on its own as a dessert beer. Other than that, making your way through a half liter is süss for sure. Review #7,514 Oct 04, 2021  (https://www.beeradvocate.com/beer/profile/861/5584/)

Nu ze het zo zeggen en ik het -jaren later lees- kan ik het bevestigen. Het bier is erg zoet. Doet denken aan een maltosebier. Ik had een zwartbier verwacht met meer bitterheid en alcohol. Dit is zoet, karamelachtig bier met weinig koolzuur, weinig bitterheid. Beetje koffie/chocolade? 

Sahnig, dicht und beigefarben steht der kräftige Schaum auf dem Schwarzbier Schwarzer Abt. Doch gegen das Licht gehalten entpuppt sich das Schwarz als ein tief dunkles Mahagoni. Ganz so Schwarz ist der Schwarze Abt also doch nicht. Süßliche Düfte steigen in die Nase, geprägt von der Zuckergabe im Brauprozess. Aromen von gemahlenen Kaffee und Röstmalze, von herben Kakao und einer leichten Grasigkeit ziehen kräftig in die Nase.Neuzeller - Schwarzer Abt Entsprechend süß ist der Antrunk. Leicht und weich strömt das Schwarzbier in den Mundraum. Die tiefe Röstmalz Aromatik bildet den Grundtenor des Schwarzen Abtes, dabei ist das Bier mild, extrem leicht und richtig süß. Aromen von saftig, süßlichen Schwarzbrot und Kaffee verfeinern diese tiefen Aromen. Die Textur des Schwarzen Abtes ist teils wässrig bis ölig. Der Nachtrunk ist geprägt von der dunklen Malzigkeit des Bieres und seiner Süße, die überraschend in einer zwar dezenten, aber doch deutlichen Hopfenbittere trocken endet.... Die Einen werden ihn lieben, die anderen werden ihn hassen. Zumal für viele (Unwissende) die Zugabe von Zucker ein Frevel, wenn nicht mindestens ein grober Sündenfall darstellt. Der Schwarze Abt spaltet. Das Schwarzbier ist geprägt von einer tiefen, bisweilen dunkel, bitteren Malzigkeit, die durch die frische Leichtigkeit und teils kristallinen Zuckergabe eine gute Balance findet. Gut temperiert kann es den Gaumen erfreuen und weist trotz seiner Milde eine enorme Aromentiefe auf. (http://www.landundbier.de/neuzeller-schwarzer-abt/)

Cacao en 'grassigheid' is misschien wel te plaatsen ja. Textuur doet meer denken aan chocoladerige zoetigheid. 

Neuzeller Schwarzer Abt is een Schwarzbier. Een romig bier met geroosterde mouten en aroma's van koffiebonen.... Details BrouwerijNeuzeller Klosterbrau BierstijlSchwarzbier Alcohol3.9%    (https://www.bierista.nl/neuzeller-schwarzer-abt)

Geroosterde mouten??? Koffiebonen? Nou latte machiato frappuccino late daviato misschien. Ik mis geroosterde smaken, moutigheid of koffie. Het is voor mij een zoet maltbier, zoals die alcoholvrije maltosepils, zoals Vitamaltz.  

The Neuzelle Cloister Brewery (Neuzeller Klosterbräu) is located in Neuzelle, Germany, and is best known for its Neuzeller "Anti-Aging-Bier". Helmut Fritsche purchased the Neuzeller brewery in 1992, which has been producing beer commercially for over 400 years, and is situated on the grounds of a 12th-century Catholic monastery, Neuzelle Abbey. The "Anti-Aging-Bier", which, in addition to the four cardinal ingredients of beer, adds spirulina and flavonoids in order to, supposedly, increase health and longevity, was first marketed in February 2004, and claims to have double the anti-oxidant effect of other beers. However, the German Beer Brewers' Association is not entirely willing to label these drinks beers, as their contents differ from those original Reinheitsgebot ingredients. In 2004, the brewery was ordered to cease production of their product "Schwarzer Abt" or face a $25,000 fine, because the drink contained added sugar syrup it was in conflict with the beer purity law.[2] The brewery had been brewing the dark beer with sugar syrup in East Germany, which had been allowed under East Germany's permissive brewing laws. The brewery had not explicitly labelled it as beer, but as "A Specialty Made From Schwarzbier, With Invert Sugar Syrup Added Afterward". In 2003, the brewery changed the labelling to simply read "Schwarzbier".[3] In 2005, a German court upheld the brewery's challenge to purity laws and allowed the brewery to add sugar syrup to "Schwarzer Abt" and label it as beer, ending the 10 year legal battle.[4] The brewery also produces a locally successful Schwarzbier, Pilsner, Bock, cherry beer, energy beer, a beer specifically developed for bathing,[5] and a berry-flavored soda used in making a Potsdamer. In 2023, the brewery announced release of a powdered beer.[6] (https://en.wikipedia.org/wiki/Neuzeller_Kloster_Brewery)

Tja onduidelijk of dit nu al 400 jaar bestaat of pas na 1963 dit bier op de markt is gezet.

A German brewer has launched a one-man campaign to relax the country's beer purity laws, which limit beer ingredients to hops, barley and water. Helmut Fritsche, owner of the Klosterbrauerei Neuzelle, claims the rules stifle the creativity of small brewers and should be eased. Mr Fritsche adds sugar syrup to one of his beers in open defiance of the law, known as the Reinheitsgebot. The move has put him on a collision course with food safety officials. It has also spread ripples of alarm through Germany's conservative brewing industry, which tends to see any attempt to relax the Reinheitsgebot as the thin end of the wedge. Financial penalty Last month, Mr Fritsche was ordered to suspend production of the offending brew, a dark beer called Schwarzer Abt, or face a hefty fine. It's like taking a cup of tea and adding milk or sugar to it Helmut Fritsche The authorities had previously allowed him to operate unhindered, but decided to act after he began to market Schwarzer Abt explicitly as a form of beer. Previously, Mr Fritsche had labelled the brew as a "speciality made with added sugar syrup." The brewer, based in the town of Neuzelle in former east Germany, is unrepentant. "It's like taking a cup of tea, or coffee, and adding milk or sugar to it," he said. "Some people drink it black, and some people take it white. It's a small difference of taste." Mr Fritsche claims to have tradition on his side, pointing out that his brewery has been producing dark beer with added sugar syrup since the 16th century. Dwindling sales It was not until after German reunification, and the extension of west Germany's brewing laws to former east Germany, that Klosterbrauerei Neuzelle fell foul of what Mr Fritsche contemptuously refers to as the "beerocracy". He also argues that relaxing the Reinheitsgebot would allow Germany to produce innovative brews which might help reverse a long-term decline in beer sales. But Klosterbrauerei Neuzelle cannot count on the German Brewer's Association for support. "We have 5,000 to 6,000 brands in the German beer industry, so I don't think (the Reinheitsgebot) limits brewers' creativity," said a spokeswoman. The Reinheitsgebot, thought to be Germany's oldest surviving law, was drawn up by a Bavarian duke in April 1516. German brewers claim that it is the longest-established food quality standard in the world. However, even the Reinheitsgebot has failed to protect German drinkers from inferior, additive-laden beers. The law applies only to beers made within Germany, after a European Union court ruled that using it to keep out imported brews would be contrary to free trade rules. (http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/3866809.stm)

Bijzonder zo een BBC bericht over Duits bier.

COMMERCIAL DESCRIPTION
Black Abbot - The historic blackbeer brewed after an old monk recipe A low-dark, malty, aromatic, fulfilled and fine-lovely black beer which is a rare piece with an alcohol content of 3,9% and 12 Degrees Plato. (https://www.ratebeer.com/Ratings/Beer/Beer-Ratings.asp?BeerID=8335)

Lang niet meer eigenlijk Beeradvocate en ratebeer gebruikt als bron. Geeft wel iets duiding met een verwijzing naar middeleeuwen. Het zal dus voor 1963 al gebrouwen zijn? Maar was het toen al zo genoemd? Hoe kwam men toen aan de suikerstroop?

500 ml bottle. Murky brown red, big fluffy head. Syrup, brown sugar, roasted malt, light citrus, some nuts. Sugary sweetness, mild dryness. Light bodied, watery texture, lively carbonated, sweet finish. Could have been nice without the syrup added.
Tried from Bottle on 12 Jul 2020 at 18:03 (https://brewver.com/beers/7995/Schwarzer-Abt-Black-Abbot) 

Nee dat klinkt als een heel ander bier dan dat ik nu heb...

Stroop (uit het Arabisch šarab Engels syrup en via Latijn siropus) is een dikke, viskeuze, geconcentreerde vloeistof waarin grote hoeveelheden suikers (met name sacharose) zijn opgelost. Luchtdicht bewaard is het door het hoge suikergehalte ongekoeld lang houdbaar. Dunnere stropen worden siroop genoemd; voorbeelden zijn limonadesiroop en esdoornsiroop. Dunne stroop bestaat voor meer dan een derde uit suikers, stevige stroop tot driekwart. ... Traditionele vruchtenstroop wordt van appels en/of peren gemaakt, zo ontstaan respectievelijk appelstroop, perenstroop en peren/appelstroop. De industriële productie van deze stropen begon na 1880 in België in Haspengouw, het Land van Herve ("Luikse stroop") en in het Nederlandse Zuid-Limburg. ... De gewone suikerstroop voor huishoudelijk gebruik bestaat uit bietenstroop of rietsuikerstroop. In de voedings- en genotmiddelenindustrie wordt veel uit zetmeel bereide glucosestroop zoals aardappelstroop toegepast als zoetmiddel. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Stroop)

Melasse is een stroopachtig bijproduct van de productie van suiker uit suikerriet of suikerbieten.
Melasse afkomstig van suikerbieten bevat ongeveer 50% suiker, maar is door de aanwezigheid van sommige andere stoffen in onbewerkte toestand voor mensen ongenietbaar. Melasse wordt gebruikt als ingrediënt, bijvoorbeeld voor het maken van roggebrood en drop. Verder vindt het toepassingen als veevoer.
In de loop van de zestiende eeuw ontdekte men dat men de melasse, nadat die weer met water was aangelengd, kon laten vergisten om vervolgens de alcohol eruit te distilleren. Aanvankelijk was dit destillaat van de melasse nogal onzuiver. Facundo Bacardi zorgde voor een betere destillatietechniek. Melasse van suikerriet werd daarmee het basisproduct van rum. Het wordt ook gebruikt voor de productie van sojasaus. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Melasse)

In Bengalen, waar al langer op suikerriet werd gekauwd, slaagde men er in 510 voor Christus in suiker te maken. Het product werd daar gewaardeerd om zijn smaak, maar het gold vooral als laxerend medicijn. In de 7e eeuw werd suiker, dat toen als kruid werd aangemerkt, door Arabieren meegenomen naar het Midden-Oosten. Kruisvaarders namen het recept in de 11e eeuw vervolgens mee naar West-Europa. Willlem van Tyrus, die over de kruistochten schreef, noemde suiker toen al een ‘zeer waardevol product, uiterst belangrijk voor het gebruik en de gezondheid van de mens.’ De vraag naar de zoetmaker nam rap toe in Europa. Hoewel op verschillende plaats pogingen werden ondernomen suikerriet zelf te telen, blijkt het geen geschikt gewas voor het Europese klimaat. Daardoor bleef het een schaars en luxe seizoensproduct. (https://isgeschiedenis.nl/nieuws/de-opkomst-en-ondergang-van-suiker)

In de middeleeuwen kocht je suiker bij de apotheek. De geneeskunde baseerde zich toen op de ‘humeurenleer’, waarbij men uitging van een disbalans in de ‘humeuren’ van een patiënt. Die humeuren waren bijvoorbeeld warm en koud, droog en vochtig, maar ook bitter, zout, zuur en zoet. Wie zuur gal spuwde, werd daarom voorgeschreven te compenseren met zoetigheid, bijvoorbeeld suiker. (https://isgeschiedenis.nl/nieuws/de-opkomst-en-ondergang-van-suiker)

Vanaf de 16e eeuw werd suikerriet op grote schaal verbouwd op slavenplantages in Zuid-Amerika en de Cariben.  De Europese import van de geliefde zoetmaker groeide exponentieel. Suiker werd een geliefd ingrediënt in zoete baksels en in jam. Het spul was ook handig:  konfijten en inmaken met suiker maakten het mogelijk groenten en fruit langer te bewaren. In de 18e eeuw ontdekte de Duitse apotheker Andreas Marggraf dat ook van bieten suiker gemaakt kon worden. Vanaf de 19e eeuw, toen de belastingen op suiker verlaagd werden, was de zoetmaker niet meer voorbehouden aan de rijkere klassen. Suiker werd daarmee een standaard voorradig ingrediënt in iedere keuken. Frisdranken, die ook toen al barstten van de suiker, worden ook razend populair. Zo populair zelfs, dat in de Eerste Wereldoorlog Amerikaanse burgers werden opgeroepen er minder van te drinken, zodat de schepen waar voorheen suiker voor frisdrank mee werd ingevoerd, nu ingezet konden worden om Amerikaanse soldaten te vervoeren. (https://isgeschiedenis.nl/nieuws/de-opkomst-en-ondergang-van-suiker)

In 1965 ziet de heer Eshuis, directeur van de Centrale Suiker Maatschappij, zich genoodzaakt in De Telegraaf een betoog af te steken: ‘Het moet nog maar eens bewezen worden, dat je van suiker dik wordt’. Ook de bijgaande vermelding dat hij zelf ‘slank’ is, mag niet baten. Anno 2017 is suiker weliswaar nog alom geliefd, maar de slag om het gelijk lijkt – zo ook vandaag - op handen van de anti-suikerlobby.  (https://isgeschiedenis.nl/nieuws/de-opkomst-en-ondergang-van-suiker)
 
De oorsprong van frisdrank ligt in de 15de eeuw, ten tijde van de Tudor-dynastie (1485-1603). In Tudor Engeland nuttigde men een drankje dat ‘water imperial’ heette. Water werd aangemaakt met citroen en wijnsteenpoeder. Ook in andere landen werd geëxperimenteerd: in Frankrijk dronk men een mengsel gemaakt van water, citroen en honing. In 1676 kreeg de Franse Compagnie des Limonadiers een monopolie op de verkoop van deze drank, die limoenade werd genoemd. (https://isgeschiedenis.nl/nieuws/geschiedenis-van-frisdrank)

Deze eerste vormen van frisdrank bevatten overigens nog geen prik, dat ontstond pas aan het eind van de 18de eeuw, toen de wetenschapper Joseph Priestley in 1772 een methode ontwikkelde om water en koolzuur met elkaar te verbinden. Priestley kwam erachter dat het mengsel lekker smaakte en bovendien erg verfrissend was. Zijn kennis over het onderwerp was beperkt, maar met zijn idee legde hij een basis voor de experimenten van toekomstige wetenschappers. In 1776 opende de zweed Johann Gottlieb Gahn in Falun de eerste fabriek waar sodawater gemaakt werd. ... Sodawater werd in haar beginperiode echter niet veel gebruikt om een lekker drankje van te maken. Men gebruikte de samenstelling met name in de medische wetenschap omdat men dacht dat de combinatie helende eigenschappen had. Bij de Britse marine bijvoorbeeld dronken de mariniers tot 1795 een mengsel van koolzuur en citroen om gevallen van scheurbuik tegen te gaan. Later werd bekend dat dit puur kwam door de vitamine C die in de citroen aanwezig was. In deze periode werden Britse mariniers vaak ‘Limeys’ genoemd, verwijzend naar het drankje.... Oorspronkelijk was sodawater een vrij exclusief drankje. De verschillende samenstellingen werden alleen door welgestelde personen genuttigd, met name in de zomermaanden. Wel kwamen er steeds meer producenten. Grote namen zoals Coca Cola (1886) en Pepsi Cola (1893) begonnen aan het eind van de 19de eeuw met het produceren van hun eigen mengsels. Door het bestaande sodawater samen te voegen met speciale kruiden en wijnen probeerden deze opkomende bedrijven nieuwe producten te ontwikkelen met een unieke smaak (priklimonade)... Pas tegen het midden van de 20ste eeuw werd priklimonade in Nederland populair. De Amerikanen en Canadezen namen hun nieuwe drankjes tijdens de Tweede Wereldoorlog mee naar deze kant van de Atlantische Oceaan, waardoor ook Europa hiermee in aanraking kwam. Toen is ook, in 1956, door de Nederlandse Frisdranken Industrie voor het eerst de naam ‘Frisdrank’ geopperd.  (https://isgeschiedenis.nl/nieuws/geschiedenis-van-frisdrank)

Frisdrank zou ik Schwarzer Abt niet noemen...




Geen opmerkingen:

Een reactie posten