Translate

Zoeken in deze blog

maandag 31 januari 2022

Malt

 Afgelopen maand was dry januari...

Elk jaar laten in januari miljoenen mensen over de hele wereld alcohol staan. Een hele maand lang drinken zij geen alcohol. Zo begint deze groep mensen het nieuwe jaar met een nuchtere, frisse start. Ben je nieuwsgierig wat een maand niet drinken voor jou kan betekenen? (https://www.alcoholinfo.nl/gezondheid/dry-january)

Ik geloof niet in een hier en daar, een dit en dat, een nu en straks, een jij en ik, hoog en laag, mooi of lelijk – begin of eind. Yin en yang ontlenen hun individuele eigenschappen aan elkaar. Ze zijn elk een uiterste van hetzelfde spectrum. Één deurtje gaat dicht, een ander deurtje gaat open. En zo ook met ons maandje zonder alcohol. Want je kunt je afvragen: was dit het? Zit het er nu op? Ben ik nu klaar? Of begint het nu pas? Dry January was het kader waarbinnen je een maand lang aan zelfonderzoek hebt gedaan. Dat kader, die periode van één maand gaf je een concreet meetpunt. Iets om je experiment, je eigen ontwikkeling aan te relateren. Maar het gaat natuurlijk niet om het meetpunt, het gaat om je ontwikkeling. En hoewel Dry January morgen (strikt genomen om middernacht) is afgelopen, gaan jij en jouw ontwikkeling gewoon door. (https://dryjanuary.nl/)

Nou ik heb niet aan dry january gedaan, maar het had gekund. Want wat te denken van de volgende bieren?

Four centuries of craftsmanship Since its foundation almost 400 years ago in the Netherlands, 3 Horses has been a symbol of superior quality. Our roots can be traced back to 1628, when brewery ‘Drie Hoefijzers’ (3 Horseshoes) was established in Breda. The name was inspired by the neighbouring black smith’s tavern. Here, people enjoyed a drink while waiting for their horses to get re-shoed. ... To showcase our heritage and high quality standards, we have updated our branding. Warm gold colouring recalls the barley that delivers our unique maltiness. And the original three horses image is now a more delicate, hand-drawn and prestigious-looking one. But something definitely hasn’t changed: our recipe. It’s still the authentic 3 Horses you trust. Hope you like our new designs (https://www.3horsesmalt.com/)

Since its foundation almost 400 years ago in the Netherlands, 3 Horses has been a symbol of superior quality. The brand is recognized for its rich brewing heritage, unique maltiness, high standards and premium packaging.... At 3 Horses, we use only the finest barley and water from carefully selected wells. Produced under the strict quality control of our brew masters in state-of-the-art German production facilities, 3 Horses undergoes a finely judged process of mashing, lautering and cooking. The result? Characteristically pronounced maltiness, superior quality and unparalleled refreshment. .... Our roots can be traced back to 1628, when brewery ‘Drie Hoefijzers’ (3 Horseshoes) was established in Breda. In 1886, a new brewery was constructed and the brand became the first to produce non-alcoholic beverages at a large scale. Since 2007 our malts are brewed in Germany, offering you the best of two worlds: an iconic Dutch brand perfected with German production techniques.(https://www.uniteddutchbreweries.com/project/3-horses/)

3 HORSES CLASSIC Naturally brewed for a rich foam, golden colour and refreshing taste with a unique maltiness Style Alcohol Taste profile Malt Beverage 0%  Malty, natural and refreshing Packaging bottle 330 ml, can 330 ml and can 500 ml (https://www.uniteddutchbreweries.com/project/3-horses/#pomegranate)

The year was 1628, nearly four centuries ago in Breda, Holland; the year that marked the birth of something remarkable that was bound to reshape the brewing industry as we know it, the ‘Brouwerij De Drie Hoefijzers’ - ‘Brewery of the Three Horseshoes’. The name itself was inspired by the neighbouring blacksmith’s tavern, where the horsemen took a much needed respite from their travels, shared drinks and stories, while their horses got re-shoed. As time went by, ‘Brouwerij De Drie Hoefijzers’ rapidly grew in fame and popularity. In 1886, a brand-new brewery with state of the art facilities was constructed, and the new and now iconic headquarters was also built. This marked the beginning of two major milestones for the brand, one of which is the beginning of the worldwide export and distribution of the brand, and the second being the change of the brand name from ‘3 Hoefijzers’ to ‘3 Horses’ to cater for the international markets by having a brand name that is easier to pronounce and remember. Today 3 Horses is well known for its extremely refreshing non-alcoholic malt beverage (NAM), bringing you that real and distinctive malt taste. (https://uniteddutchbreweries.wixsite.com/3horses)

At 3 Horses, we don’t just brew malt, we brew tradition. We pride ourselves in brewing the kind of malt that is original in flavor, consistent in quality, and caters to a true malt drinker’s palette. Therein lies the secret to our centuries-old success and genuine 3 Horses taste: a traditional 3-stage brewing process that has been passed on for generations. Stage 1: Mashing At this stage, our carefully handpicked barley is steeped in hot water and heated at different temperatures in our brewing kettles to create a malty liquid called ‘mash’. Stage 2: Lautering Next, we hold the mash in a lauter tun – a large vessel with a false bottom - that holds the mash while allowing fluids to drain, leaving the grain behind. The result? A sweet, clear liquid called ‘wort’. Stage 3: Let the cauldron bubble The clear wort is brought to a boil and our special selection of hops is added, resulting in an exquisitely stable and sterile solution. It is at this stage that the magic truly happens and the 3 Horses touch is added: after leaving the liquid to cool, we add CO2, let it rest, and then filter everything once again to guarantee the best possible quality (the process is, of course, 100% halal). (https://uniteddutchbreweries.wixsite.com/3horses/brewing)

3 Horses Dark Malt Beverage Blik 330 ml (33cl) Frisdrank zoals 3 Horses Dark Malt Beverage Blik 330 ml is niet geschikt als onderdeel van je dagelijkse voedingspatroon. 3 Horses Dark Malt Beverage Blik 330 ml kun je wel als extraatje drinken. Het advies is om dat niet meer dan drie keer per week te doen. Het bevat te veel calorieën Oordeel gebaseerd op de Richtlijnen voor de Schijf van Vijf van het Voedingscentrum (https://www.thequestionmark.org/products/809260-3-horses-dark-malt-beverage-blik-330-ml)

Supermalt is a malt drink that is non-alcoholic and caffeine free originally developed for the Nigerian Army.[1] It has a high content of B vitamins, minerals and nutrients, and has a balance of carbohydrates that supposedly allows instant absorption. It is very dark brown in colour, and has a sweet flavour. Supermalt may be purchased in 330ml glass bottles, or cans, sold individually or in their respective six-packs. Supermalt is now produced by Royal Unibrew A/S in Denmark. It is most popular among the African and African-Caribbean community.[2] Non-alcoholic malt drinks can be made by either the traditional brewing method, where barley is steeped into malt and then brewed into a creamy, rich consistency, or made like a soft drink by using malt extract. Supermalt uses traditional brewing skills for all its non-alcoholic batches.[3] The main difference between non-alcoholic malt drinks with non-alcoholic beers is that malt drinks are usually sweet and always dark in colour. The sweet notes are a combination of naturally occurring glucose, fructose, saccharose, maltose and maltotriose. Various products of Supermalt are sold worldwide in more than 70 countries,[3] and are mostly popular among the African and African-Caribbean communities in the UK. The primary consumer target group for malt drinks is the African-Caribbean population, which represents more than 1 million people in the UK, London being the largest single European market for malt drinks.Supermalt is made solely from raw materials of vegetable origin, except for the B-vitamins, which are synthetic nature-identical ingredients. No animal products are used so Supermalt is suitable for vegetarians and vegans.[4] (https://en.wikipedia.org/wiki/Supermalt)

Supermalt was first produced in 1972. Originally used by the Nigerian army as a dietary requirement to re-energise the troops, Supermalt sales spread across Africa, the Caribbean and the UK. The mass migration of Afro-Caribbean people to the UK during the 1950’s and 1960’s (the ‘Windrush Generation’, who came to the UK to help fill Britain’s post-war labour requirements), and the resulting population growth during the 1970’s as they settled and started families, led to Supermalt becoming an integral part of the Afro-Caribbean diet. Traditional Caribbean fruit and vegetables were often expensive and hard to find, and Supermalt provided a cheap source of B-Vitamins and nutrition. Supermalt is loved by Afro-Caribbeans from all generations – mothers often give it to their children from the age of 7 or 8, thus ensuring a natural development of new consumers. Many people talk about how when they were growing up, “Supermalt was ALWAYS in the fridge”. It is consumed for a number of reasons, including the reason that it gives older Afro-Carribeans a feeling of a product from the place they were born. Furthermore, Supermalt can almost always be found at an Afro-Caribbean party! The packaging has changed little over the years, as consumers tell us they love the heritage of the product and don’t want ‘their drink’ to change. Bringing Supermalt into the present day the drink is still enjoyed by consumers of all ages at both big religious festivals like Easter and Christmas, community and family events and for every day general consumption. Social media has been embraced by Supermalt to allow us to develop an even closer connection with our consumers, who continue to provide valuable feedback on the brand that they know and love. (https://www.supermalt.com/history/)

Supermalt werd tijdens de jaren ’60 tijdens de Nigeriaanse burgeroorlog oorspronkelijk gebrouwen als voedingssupplement, maar werd vooral bekend in de jaren ’70 in de Caraïben. Tegenwoordig is Supermalt een 'urban classic', die zowel zijn trouwe Afro-Caribische consumenten als de nieuwe millenniumgeneratie aanspreekt. Beide doelgroepen delen de passie en energie van Supermalt voor zijn geschiedenis en liefde voor muziek en dans, eten, sport en stedelijke creativiteit. Deze alcoholvrije mout drank zit vol energie en vitamine B. Live up! (https://www.unidexholland.com/nl/brands/supermalt)

Biafra, officially the Republic of Biafra, was a secessionist state in West Africa that separated from Nigeria and existed from May 1967 to January 1970.[4] Its territory consisted of the predominantly Igbo-populated southeastern region of Nigeria.[1] Biafra was formed by Igbo nationalists in response to a series of ethnic tensions shortly after Nigerian independence in 1960 that culminated in the 1966 massacres of Igbo people and other southeastern ethnic groups living in northern Nigeria.[5] The military of Nigeria proceeded to attack Biafra shortly after it declared independence in 1967, resulting in the start of the Nigerian Civil War (also known as the Nigerian-Biafran War). Biafra was formally recognized by Gabon, Haiti, Ivory Coast, Tanzania, and Zambia. Other nations, which did not give official recognition but provided support and assistance to Biafra, included France, Spain, Portugal, Norway, Rhodesia, South Africa, and Vatican City.[a] Biafra received aid from non-state actors, including Joint Church Aid, foreign mercenaries, Holy Ghost Fathers of Ireland,[6] and under their direction Caritas International,[7] and U.S. Catholic Relief Services.[8] Médecins Sans Frontières also originated in response to the suffering. After two-and-a-half years of war, during which almost two million Biafran civilians (three-quarters of them small children) died from starvation caused by the total blockade of the region by the Nigerian government,[9] Biafran forces under Nigeria's motto of "No-victor, No-vanquished" surrendered to the Nigerian Federal Military Government (FMG).  (https://en.wikipedia.org/wiki/Biafra)

History and etymology


Map of Africa (Abraham Ortelius, 1584)


Map of West Africa (Rigobert Bonne (Royal Cartographer of France) 1770)


Map of West Africa (1839); Biafra is shown in the region of "Lower Guinea"

Early modern maps of Africa from the 15th to the 19th centuries, drawn from accounts written by explorers and travellers, show references to Biafar, Biafara, Biafra, [15][16] and Biafares.[17] According to the maps, the European travellers used the word Biafara to describe the region of today's West Cameroon, including an area around today's Equatorial Guinea. The German publisher Johann Heinrich Zedler, in his encyclopedia of 1731, published the exact geographical location of the capital of Biafara, namely alongside the river Rio dos Camaroes in today's Cameroon, underneath 6 degrees 10 min latitude.[18] The words Biafara and Biafares also appear on maps from the 18th century in the area around Senegal and Gambia.[19].... In 1960, Nigeria became independent of the United Kingdom. As with many other new African states, the borders of the country did not reflect earlier ethnic, cultural, religious, or political boundaries. Thus, the northern region of the country has a Muslim majority, being primarily made up of territory of the indigenous Sokoto Caliphate. The southern population is predominantly Christian, being primarily made up of territory of the indigenous Yoruba and Igbo states in the west and east respectively. Following independence, Nigeria was demarcated primarily along ethnic lines: Hausa and Fulani majority in the north, Yoruba majority in the West, and Igbo majority in the East.[21] Ethnic tension had simmered in Nigeria during discussions of independence, but in the mid-twentieth century, ethnic and religious riots began to occur. In 1945 an ethnic riot[22] flared up in Jos in which Hausa-Fulani people targeted Igbo people and left many dead and wounded. Police and Army units from Kaduna had to be brought in to restore order. (https://en.wikipedia.org/wiki/Biafra)

The Nigerian Civil War (6 July 1967 – 15 January 1970; also known as the Nigerian-Biafran War or the Biafran War) was a civil war fought between the government of Nigeria and the Republic of Biafra, a secessionist state which had declared its independence from Nigeria in 1967. Nigeria was led by General Yakubu Gowon, while Biafra was led by Lt. Colonel Odumegwu Ojukwu.[40] Biafra represented the nationalist aspirations of the Igbo ethnic group, whose leadership felt they could no longer coexist with the federal government dominated by the interests of the Muslim Hausa-Fulanis of northern Nigeria.[41] The conflict resulted from political, economic, ethnic, cultural and religious tensions which preceded Britain's formal decolonization of Nigeria from 1960 to 1963. Immediate causes of the war in 1966 included ethno-religious violence and anti-Igbo pogroms in Northern Nigeria,[42] a military coup, a counter-coup and persecution of Igbo living in Northern Nigeria. Control over the lucrative oil production in the Niger Delta also played a vital strategic role. Within a year, the Federal Government troops surrounded Biafra, captured coastal oil facilities and the city of Port Harcourt. A blockade was imposed as a deliberate policy during the ensuing stalemate which led to mass starvation.[43] During the two and half years of the war, there were about 100,000 overall military casualties, while between 500,000 and 2 million Biafran civilians died of starvation.[44] In mid-1968, images of malnourished and starving Biafran children saturated the mass media of Western countries. The plight of the starving Biafrans became a cause célèbre in foreign countries, enabling a significant rise in the funding and prominence of international non-governmental organisations (NGOs). The United Kingdom and the Soviet Union were the main supporters of the Nigerian government, while France, Israel and some other countries supported Biafra. This conflict was one of the few during the Cold War where the United States, the United Kingdom, and the Soviet Union supported the same party. (https://en.wikipedia.org/wiki/Nigerian_Civil_War)

This civil war can be connected to the colonial amalgamation in 1914 of Northern protectorate, Lagos Colony and Southern Nigeria protectorate (later renamed Eastern Nigeria), which was intended for better administration due to the close proximity of these protectorates. However, the change did not take into consideration the differences in the culture and religions of the peoples in each area. Competition for political and economic power exacerbated tensions.[40] Nigeria gained independence from the United Kingdom in 1960, with a population of 60 million, made up of more than 300 differing ethnic and cultural groups. When the colony of Nigeria had been created, its three largest ethnic groups were the Igbo, who formed about 60–70% of the population in the southeast;[45] the Hausa-Fulani of the Sokoto Caliphate, who formed about 67% of the population in the northern part of the territory;[46] and the Yoruba, who formed about 75% of the population in the southwestern part.[47] Although these groups have their own homelands, by the 1960s, the people were dispersed across Nigeria, with all three ethnic groups represented substantially in major cities. When the war broke out in 1967, there were still 5,000 Igbos in Lagos.[48] (https://en.wikipedia.org/wiki/Nigerian_Civil_War)

Nigeria gained independence on 1 October 1960, and the First Republic came to be on 1 October 1963. The first prime minister of Nigeria, Abubakar Tafawa Balewa, was a northerner and co-founder of the Northern People's Congress. He formed an alliance with the National Council of Nigeria and the Cameroons party, and its popular nationalist leader Nnamdi "Zik" Azikiwe, who became Governor General and then President. The Yoruba-aligned Action Group, the third major party, played the opposition role.[74] Workers became increasingly aggrieved by low wages and bad conditions, especially when they compared their lot to the lifestyles of politicians in Lagos. ....The 1964 elections, which involved heavy campaigning all year, brought ethnic and regional divisions into focus. Resentment of politicians ran high and many campaigners feared for their safety while touring the country. The Army was repeatedly deployed to Tiv Division, killing hundreds and arresting thousands of Tiv people agitating for self-determination.[77][78] Widespread reports of fraud tarnished the election's legitimacy.[77] Westerners especially resented the political domination of the Northern People's Congress, many of whose candidates ran unopposed in the election. Violence spread throughout the country and some began to flee the North and West, some to Dahomey.[79] The apparent domination of the political system by the North, and the chaos breaking out across the country, motivated elements within the military to consider decisive action.[80] In addition to Shell-BP, the British reaped profits from mining and commerce. The British-owned United Africa Company alone controlled 41.3% of all Nigeria's foreign trade.[81] At 516,000 barrels per day, Nigeria had become the tenth-biggest oil exporter in the world.[82] Though the Nigeria Regiment had fought for Britain in both the First and Second World Wars, the army Nigeria inherited upon independence in 1960 was an internal security force designed and trained to assist the police in putting down challenges to authority rather than to fight a war.[83] The Indian historian Pradeep Barua called the Nigerian Army in 1960 "a glorified police force", and even after independence, the Nigerian military retained the role it held under the British in the 1950s.[83] The Nigerian Army did not conduct field training, and notably lacked heavy weapons.[83] Before 1948, Nigerians were not allowed to hold officer's commissions, and only in 1948 were certain promising Nigerian recruits allowed to attend Sandhurst for officer training while at the same time Nigerian NCOs were allowed to become officers if they completed a course in officer training at Mons Hall or Eaton Hall in England.[84] Despite the reforms, only an average of two Nigerians per year were awarded officers' commissions between 1948–55 and only seven per year from 1955 to 1960.[84] At the time of independence in 1960, of the 257 officers commanding the Nigeria Regiment which became the Nigerian Army, only 57 were Nigerians.[84] Using the "martial races" theory first developed under the Raj in 19th-century India, the colonial government had decided that peoples from northern Nigeria such as the Hausa, Kiv, and Kanuri were the hard "martial races" whose recruitment was encouraged while the peoples from southern Nigeria such as the Igbos and the Yoruba were viewed as too soft to make for good soldiers and hence their recruitment was discouraged.[85] As a result, by 1958, men from northern Nigeria made up 62% of the Nigeria Regiment while men from the south and the west made up only 36%.[85] In 1958, the policy was changed: henceforward men from the north would make up only 50% of the soldiers while men from the southeast and southwest were each to make up 25%. The new policy was retained after independence.[85] The previously favored northerners whose egos had been stoked by being told by their officers that they were the tough and hardy "martial races" greatly resented the change in recruitment policies, all the more as after independence in 1960 there were opportunities for Nigerian men to serve as officers that had not existed prior to independence.[85] As men from the southeast and southwest were generally much better educated than men from the north, they were much more likely to be promoted to officers in the newly founded Nigerian Army, which provoked further resentment from the northerners.[84] At the same time, as a part of Nigerianisation policy, it was government policy to send home the British officers who had been retained after independence, by promoting as many Nigerians as possible until by 1966 there were no more British officers.[86] As part of the Nigerianisation policy, educational standards for officers were drastically lowered with only a high school diploma being necessary for an officer's commission while at the same time Nigerianisation resulted in an extremely youthful officer corps, full of ambitious men who disliked the Sandhurst graduates who served in the high command as blocking further chances for promotion.[87] A group of Igbo officers formed a conspiracy to overthrow the government, seeing the northern prime minister, Sir Abubakar Tafawa Balewa, as allegedly plundering the oil wealth of the southeast.[88]... On 15 January 1966, Major Chukuma Kaduna Nzeogwu, Major Emmanuel Ifeajuna, and other junior Army officers (mostly majors and captains) attempted a coup d'état. The two major political leaders of the north, the Prime Minister, Sir Abubakar Tafawa Balewa and the Premier of the northern region, Sir Ahmadu Bello were executed by Major Nzeogwu. Also murdered was Sir Ahmadu Bello's wife and officers of Northern extraction. The President, Sir Nnamdi Azikiwe, an Igbo, was on an extended vacation in the West Indies. He did not return until days after the coup. There was widespread suspicion that the Igbo coup plotters had tipped him and other Igbo leaders off regarding the pending coup. In addition to the killings of the Northern political leaders, the Premier of the Western region, Ladoke Akintola and Yoruba senior military officers were also killed. The coup, also referred to as "The Coup of the Five Majors", has been described in some quarters as Nigeria's only revolutionary coup.[89] This was the first coup in the short life of Nigeria's nascent second democracy. Claims of electoral fraud were one of the reasons given by the coup plotters. Besides killing much of Nigeria's elite, the "Majors' Coup" also saw much of the leadership of the Nigerian Federal Army killed with seven officers holding the rank above colonel killed.[88] Of the seven officers killed, four were northerners, two were from the southeast and one was from the midwest. Only one was a Igbo.[88] This coup was, however, not seen as a revolutionary coup by other sections of Nigerians, especially in the Northern and Western sections and by later revisionists of Nigerian coups. Some alleged, mostly from Eastern part of Nigeria, that the majors sought to spring Action Group leader Obafemi Awolowo out of jail and make him head of the new government. Their intention was to dismantle the Northern-dominated power structure but their efforts to take power were unsuccessful. Johnson Aguiyi-Ironsi, an Igbo and loyalist head of the Nigerian Army, suppressed coup operations in the South and he was declared head of state on 16 January after the surrender of the majors.[40] ... The Nigerian Army in 1967 was completely unready for war. The Nigerian Army had no training or experience of war on the operational level, still being primarily an internal security force.[83] Most Nigerian officers were more concerned with their social lives than military training, spending a disproportionate amount of their time on partying, drinking, hunting and playing games.[117] Social status in the Army was extremely important and officers devoted an excessive amount of time to ensure their uniforms were always immaculate while there was a competition to own the most expensive automobiles and homes.[117] The killings and purges perpetuated during the two coups of 1966 had killed most of the Sandhurst graduates. By July 1966, all of the officers holding the rank above colonel had been either killed or discharged while only 5 officers holding the rank of lieutenant colonel were still alive and on duty.[117] Almost all of the junior officers had received their commissions after 1960 and most were heavily dependent on the more experienced NCOs to provide the necessary leadership.[117] The same problems that afflicted the Federal Army also affected the Biafran Army even more whose officer corps was based around former Federal Igbo officers.[118] The shortage of experienced officers was a major problem for the Biafran Army, made worse by a climate of paranoia and suspicion within Biafra as Ojukwu believed that other former Federal officers were plotting against him.[118]... Minorities in Biafra suffered atrocities at the hands of those fighting for both sides of the conflict. The pogroms in the North in 1966 were indiscriminately directed against people from Eastern Nigeria.[139] Despite a seemingly natural alliance among these victims of the pogroms in the north, tensions rose as minorities, who had always harbored an interest in having their own state within the Nigerian federation, were suspected of collaborating with Federal troops to undermine Biafra.[140] The Federal troops were equally culpable of this crime. In the Rivers area, ethnic minorities sympathetic to Biafra were killed in the hundreds by federal troops. In Calabar, some 2000 Efiks were also killed by Federal troops.[141] Outside Biafra, atrocities were recorded against the residents of Asaba in present-day Delta State by both sides in the conflict.[142][143](https://en.wikipedia.org/wiki/Nigerian_Civil_War)

Britain had planned to maintain and expand its supply of cheap high-quality oil from Nigeria. Therefore, it placed a high priority on maintenance of oil extraction and refining operations. The war broke out just a week before the Six-Day War in the Middle East led to the Suez Canal being blocked, forcing oil tankers from the Middle East to use the long route around the Cape of Good Hope, thereby increasing the cost of Middle Eastern oil. In turn, this increased the importance of Nigerian oil to Britain, because Nigerian oil was cheaper than Persian Gulf oil.[144] Initially, when it was unclear which side would prevail, Britain took a "wait and see" approach before deciding decisively for Nigeria.[145] Nigeria had a navy of only 6 vessels, the largest of which was a frigate; an air force of 76 planes, none of which were fighters or bombers; and an army of 7,000 men with no tanks and a shortage of officers with command experience. Though Biafra was likewise similarly weak, the two sides appeared evenly matched at the beginning of the war, and Nigerian victory was by no means considered preordained.[146] Britain backed the Federal Government but, when the war broke out, cautioned them not to damage British oil installations in the East. These oilworks, under the control of the Shell-BP Petroleum Development Company (jointly owned by Shell and British Petroleum), controlled 84% of Nigeria's 580,000 barrels per day. Two-thirds of this oil came from the Eastern region, and another third from the newly created Mid-West region. Two-fifths of all Nigerian oil ended up in Britain.[108] In 1967, 30% of the oil being imported into Britain came from Nigeria.[147] Shell-BP therefore considered carefully a request by the Federal Government that it refuse to pay the royalties demanded by Biafra. Its lawyers advised that payment to Biafra would be appropriate if this government did in fact maintain law and order in the region in question. The British government advised that paying Biafra could undermine the goodwill of the Federal Government. Shell-BP made the payment, and the government established a blockade on oil exports.[108] Forced to choose a side, Shell-BP and the British government threw in their lot with the Federal Government in Lagos, apparently calculating that this side would be more likely to win the war.[148.... It was not until Federal forces captured the ocean oil terminal at Bonny on 25 July 1967 that the British Prime Minister Harold Wilson decided to back Nigeria with military aid. ... During the war, Britain covertly supplied Nigeria with weapons and military intelligence and may have also helped it to hire mercenaries.[151] After the decision was made to back Nigeria, the BBC oriented its reporting to favour this side.[152] Supplies provided to the Federal Military Government included two vessels and 60 vehicles.[153] In Britain, the humanitarian campaign around Biafra began on 12 June 1968, with media coverage on ITV and in The Sun. The charities Oxfam and Save the Children Fund were soon deployed, with large sums of money at their disposal.[154]... France provided weapons, mercenary fighters, and other assistance to Biafra and promoted its cause internationally, describing the situation as a genocide. President Charles de Gaulle referred to "Biafra's just and noble cause".[155] However, France did not recognise Biafra diplomatically.[156] Through Pierre Laureys, France had apparently provided two B-26s, Alouette helicopters, and pilots.[157] France supplied Biafra with captured German and Italian weapons from World War II, sans serial numbers, delivered as part of regular shipments to Côte d'Ivoire.[158] France also sold Panhard armoured vehicles to the Nigerian federal government.[159] French involvement in the war can be viewed in the context of its geopolitical strategy (Françafrique) and competition with the British in West Africa. Nigeria represented a base of British influence in the predominantly French-aligned area. France and Portugal used nearby countries in their sphere of influence, especially Côte d'Ivoire under President Félix Houphouët-Boigny, as waystations for shipments to Biafra.[155][160] To some extent, also, France repeated its earlier policy from the Congo Crisis, when it supported the secession of the southern mining province Katanga.[161] Economically, France gained incentives through oil drilling contracts for the Société Anonyme Française de Recherches et d'Exploitation de Pétrolières (SAFRAP), apparently arranged with Eastern Nigeria in advance of its secession from the Nigerian Federation.[162][163] SAFRAP laid claim to 7% of the Nigerian petroleum supply.[108] In the assessment of a CIA analyst in 1970, France's "support was actually given to a handful of Biafran bourgeoisie in return for the oil. "[164] Biafra, for its part, openly appreciated its relationship with France. Ojukwu suggested on 10 August 1967, that Biafra introduce compulsory French classes in secondary, technical and teacher training schools, in order to "benefit from the rich culture of the French-speaking world".[165] France led the way, internationally, for political support of Biafra.[163] Portugal also sent weapons. These transactions were arranged through the "Biafran Historical Research Centre" in Paris.[25] French-aligned Gabon and Côte d'Ivoire recognised Biafra in May 1968.[166] On 8 May 1968, De Gaulle personally contributed 30,000 francs to medicine purchases for the French Red Cross mission. .... Maurice Robert, head of Service de Documentation Extérieure et de Contre-Espionnage (SDECE, the French foreign intelligence service) African operations, wrote in 2004 that his agency supplied the press with details about the war and told them to use the word "genocide" in their reporting.[169] France declared "Biafra Week" on 11–17 March 1969, centred on a 2-franc raffle held by the French Red Cross. Soon after, de Gaulle terminated arms shipments, then resigned on 27 April 1969. Interim president Alain Poher fired General Jacques Foccart, the lead coordinator of France's Africa policy. Georges Pompidou re-hired Foccart and resumed support for Biafra, including cooperation with the South African secret service to import more weapons.[170](https://en.wikipedia.org/wiki/Nigerian_Civil_War)

The United States officially declared neutrality, with US Secretary of State Dean Rusk stating that "America is not in a position to take action as Nigeria is an area under British influence".[116] Formally, the United States was neutral in the civil war. Strategically, its interests aligned with the Federal Military Government, although there was considerable popular sentiment in support of Biafra. The US also saw value in its alliance with Lagos, and sought to protect $800 million (in the assessment of the State Department) worth of private investment.[171] .... The Soviet Union strongly backed the Nigerian government, emphasising the similarity with the Congo situation. Nigeria's need for more aircraft, which Britain and the United States refused to sell, led Gowon to accept a Soviet offer in the summer of 1967 to sell a squadron of 17 MiG-17 fighters.[173] The British-trained Nigerian military tended to be distrustful of the Soviet Union, but the Soviet ambassador in Lagos, Alexander Romanov, a gregarious and friendly man as well as a shrewd diplomat, established an excellent rapport with Gowon and persuaded him that accepting Soviet weapons would not mean subjection to the Soviet Union.[174] The first MiG-17s arrived in Nigeria in August 1967 together with some about 200 Soviet technicians to train the Nigerians in their use. Though the MiG-17s turned out to be too sophisticated for the Nigerians to use properly, requiring Egyptian Air Force pilots to fly them, the Soviet-Nigerian arms deal turned out to be one of the turning points of the war. Besides establishing an arms pipeline from the Soviet Union to Nigeria, the possibility that the Soviet Union would gain greater influence in Nigeria led Britain to increase its supply of arms to maintain its influence in Lagos while ruling out the possibility of either the United States or Britain recognizing Biafra.[175].... Reportedly, the war substantially improved Soviet-Nigerian diplomatic and trade relations, and Moskvitch cars began to make appearances around Lagos. The USSR became a competitive importer of Nigerian cacao.[176].... Because the Soviet Union was one of Nigeria's leading supporters, supplying arms on a generous scale, China, having recently become rivals with the Soviets in the Sino-Soviet split, declared its support for Biafra. In its first major statement on the war in September 1968, the New China Press Agency stated the People's Republic of China fully supported the justified struggle for liberation of the people of Biafra against the Nigerian government supported by "Anglo-American imperialism and Soviet revisionism". China supported arms to Biafra via Tanzania, supplying arms worth some $2 million in 1968–1969.[178]... President Gamal Abdel Nasser dispatched pilots of the Egyptian Air Force to fight for Nigeria in August 1967, flying the recently arrived MiG-17s. The tendency of Egyptian pilots to indiscriminately bomb Biafran civilians proved counterproductive in the propaganda war as the Biafrans did their best to publicise cases of civilians killed by the Egyptians.[186] In the spring of 1969, the Nigerians replaced the Egyptian pilots with East German pilots who proved to be considerably more competent.[187]... Outmatched by Nigeria's superior military power, Biafra hired foreign mercenaries in desperation.[190] Mercenaries with prior experience fighting in the Congo Crisis were eagerly drawn to Biafra. German mercenary Rolf Steiner was placed in charge of the 4th Commando Brigade of the Biafran Armed Forces and commanded 3,000 men. Welsh mercenary Taffy Williams, one of Steiner's subordinates, was in command of one hundred Biafran fighters. Steiner's other subordinates were a mixture of adventurers consisting of the Italian Giorgio Norbiato; the Rhodesian explosive expert Johnny Erasmus; the Scotsman Alexander "Alec" Gay; the Irishman Louis "Paddy" Malrooney; the Corsican Armand Iaranelli who had been able to enlist in the Foreign Legion by pretending to be Italian; and a Jamaican bartender turned mercenary who called himself "Johnny Korea".[191] Polish-Swiss pilot Jan Zumbach formed and commanded a ragtag air force for Biafra. Canadian pilot Lynn Garrison, Swedish pilot Carl Gustaf von Rosen, and Rhodesian pilot Jack Malloch served as leaders of Biafran air operations, attacking Nigerian forces and also supplying weapons and food aid. Portuguese pilots also served in the Biafran Air Force, transporting weapons from Portugal to Biafra. Steiner established a brown water navy by converting some Chris-Craft Boats into gun boats, which turned out to be successful in launching surprise raids for weapons and supplies.[192] It was hoped that employing mercenaries in Nigeria would have similar impact to the Congo, but the mercenaries proved largely ineffective since the Nigerian military received much more professional and adequate training compared to the Congolese militias.[193] Despite some initial early successes (such as Operation OAU), over half of the 4th Commando Brigade was wiped out by Nigerian forces during the disastrous Operation Hiroshima of 15–29 November 1968, resulting in Steiner experiencing depression and a nervous breakdown, leading to his eventual expulsion and replacement by Taffy Williams. Although Nigeria appeared to be a tougher opponent, commentators observing the war noted that the remaining mercenaries appeared to have developed a personal or ideological commitment to Biafra's cause, which is a rare trait for mercenaries.[194] Belgian mercenary Marc Goosens, who was killed by defensive Nigerian forces in a suicide mission during Operation Hiroshima, was reportedly motivated by his hatred of the British government (which supported Nigeria during the war).[194] Steiner claimed to have fought for Biafra for idealistic reasons, saying the Igbo people were the victims of genocide, but the American journalist Ted Morgan mocked his claims, describing Steiner as a militarist who simply craved war because killing was the only thing he knew how to do well.[195] Journalist Frederick Forsyth quotes Taffy Williams speaking of his Biafran subordinates, "I've seen a lot of Africans at war. But there's nobody to touch these people. Give me 10,000 Biafrans for six months, and we'll build an army that would be invincible on this continent. I've seen men die in this war who would have won the Victoria Cross in another context".[194] (https://en.wikipedia.org/wiki/Nigerian_Civil_War)

Reconstruction, helped by the oil money, was swift; however, the old ethnic and religious tensions remained a constant feature of Nigerian politics. Accusations were made of Nigerian government officials diverting resources meant for reconstruction in the former Biafran areas to their ethnic areas. Military government continued in power in Nigeria for many years, and people in the oil-producing areas claimed they were being denied a fair share of oil revenues.[250] Laws were passed mandating that political parties could not be ethnically or tribally based; however, it has been hard to make this work in practice. Igbos who ran for their lives during the pogroms and war returned to find their positions had been taken over; and when the war was over the government did not feel any need to re-instate them, preferring to regard them as having resigned. This reasoning was also extended to Igbo-owned properties and houses. People from other regions were quick to take over any house owned by an Igbo, especially in the Port Harcourt area. The Nigerian Government justified this by terming such properties abandoned.[251] This, however, has led to a feeling of an injustice as the Nigerian government policies were seen as further economically disabling the Igbos even long after the war. Further feelings of injustice were caused by Nigeria changing its currency, so that Biafran supplies of pre-war Nigerian currency were no longer honoured. At the end of the war, only N£20 was given to any easterner regardless of the amount of money he or she had had in the bank. This was applied irrespective of their banking in pre-war Nigerian currency or Biafran currency. This was seen as a deliberate policy to hold back the Igbo middle class, leaving them with little wealth to expand their business interests.[252] ... On 29 May 2000, The Guardian reported that President Olusegun Obasanjo commuted to retirement the dismissal of all military persons who fought for the breakaway state of Biafra during the Nigerian civil war. In a national broadcast, he said that the decision was based on the principle that "justice must at all times be tempered with mercy."[citation needed] Biafra was more or less wiped off the map until its resurrection by the contemporary Movement for the Actualisation of the Sovereign State of Biafra.[253] Chinua Achebe's last book, There Was a Country: A Personal History of Biafra, has also rekindled discussion of the war.[citation needed] In 2012, the Indigenous People of Biafra (IPOB) separatist movement was founded, led by Nnamdi Kanu. In 2021, tensions between IPOB and the Nigerian government escalated into the violent Orlu Crisis, with IPOB declaring that the "second Nigeria/Biafra war" had begun. The separatists vowed that this time, Biafra would win.[254] (https://en.wikipedia.org/wiki/Nigerian_Civil_War)

Ingredients

Water, Barley Malt, Glucose Syrup, Carbon Dioxide, Colour (E150c), Acid (Citric Acid), Liquorice, Nicotinamide, Pantothenol, Thiamin Hydrochloride, Sodium Riboflavin Phosphate, Pyridoxin Chloride


Energy 270kJ 900kJ –

– (65kcal) (210kcal) –

Protein 0.8g 2.6g –

Carbohydrate 15g 50g –

Fat nil nil –

Thiamin (vitamin B1) 1.40mg 4.6mg / 100%

Riboflavin (vitamin B2) 0.80mg 2.6mg / 50%

Niacin (vitamin B3) 7.40mg 24mg / 40%

Vitamin B6 0.70mg 2.3mg / 35%

Pantothenic acid (vitamin B5) 1.50mg 5.0mg / 25% (https://reapp.com.gh/supermalt-pack-of-6/)

It was first produced in 1972. Originally used by the Nigerian army as a dietary requirement to re-energise the troops, Supermalt sales spread across Africa, the Caribbean and the UK. The mass migration of Afro-Caribbean people to the UK during the 1950’s and 1960’s (the ‘Windrush Generation’, who came to the UK to help fill Britain’s post-war labour requirements), and the resulting population growth during the 1970’s as they settled and started families, led to Supermalt becoming an integral part of the Afro-Caribbean diet. Traditional Caribbean fruit and vegetables were often expensive and hard to find, and Supermalt provided a cheap source of B-Vitamins and nutrition. Supermalt is loved by Afro-Caribbeans from all generations – mothers often give it to their children from the age of 7 or 8, thus ensuring a natural development of new consumers. Many people talk about how when they were growing up, “Supermalt was ALWAYS in the fridge”. It is consumed for a number of reasons, including the reason that it gives older Afro-Carribeans a feeling of a product from the place they were born. Furthermore, Supermalt can almost always be found at an Afro-Caribbean party! The packaging has changed little over the years, as consumers tell us they love the heritage of the product and don’t want ‘their drink’ to change. Bringing Supermalt into the present day the drink is still enjoyed by consumers of all ages at both big religious festivals like Easter and Christmas, community and family events and for every day general consumption. Social media has been embraced by Supermalt to allow us to develop an even closer connection with our consumers, who continue to provide valuable feedback on the brand that they know and love. (https://reapp.com.gh/supermalt-pack-of-6/)

Supermalt Original Description The non-alcoholic quality malt drink with B vitamins. Supermalt is the number one non-alcoholic malt beer in the UK that contains B-vitamins to support a healthy lifestyle. Pack size: 330ml (https://www.supermalt.com/product/#original)

Ingredients Water, Barley Malt, Glucose Syrup, Carbon Dioxide, Colour (E150c), Acid (Citric Acid), Liquorice, Nicotinamide, Pantothenol, Thiamin Hydrochloride, Sodium Riboflavin Phosphate, Pyridoxin Chloride (https://www.supermalt.com/product/#original)

SUPERMALT ORIGINAL MALT DRINK De nummer één alcoholvrije malt drank van hoge kwaliteit met B-vitamines, die een gezonde en actieve levensstijl ondersteunen. (https://www.unidexholland.com/nl/products/d002100-original-malt-drink)

Supermalt is een non-alcoholisch, caffeine vrije moutdrank met een zoete smaak Bevat vitamine B, mineralen en veel voedingsstoffen Deze donkerbruine drank smaakt gekoeld het lekkerst en is zeer voedzaam (https://www.ah.nl/producten/product/wi195864/supermalt-alcoholvrije-moutdrank)

The ingredients basically say everything. The “goodness” basically stops at Water and Barley Malt. It’s just downhill from there. The compound types are not specific and undeclared if added or not. An E-number colourant is generally to be avoided (E-numbers : E150 Caramel) and liquorice extracts need to be consumed with caution if a person needs to maintain a stable blood-pressure. The product as a whole is a very cheap and low quality product that is easy to produce and neither inventive or creative in any way, besides being able to be stored for prolonged periods without need of refrigeration. That the product is marketed as “healthy”, just because of an association to vitamins* (*either added or a by-product of a fermentation process) is rather grey area, because it is a misleading statement that suggests a general improvement of state, without being specific or any real substance to the claim being possible other than the popularly accepted “truth” that vitamins must be a good idea.** **which is an entirely different story Unfortunately this is the sort of product that is consumed without being properly scrutinised by the consumer. Ingredients Water, Barley Malt, Glucose Syrup, Carbon Dioxide, Colour (E150c), Acid (Citric Acid), Liquorice, Nicotinamide, Pantothenol, Thiamin Hydrochloride, Sodium Riboflavin Phosphate, Pyridoxin Chloride (https://www.quora.com/Is-supermalt-drink-healthy-or-good-for-you?share=1)

...based on its nutrition label it seems to be roughly the nutritional equivalent of a soda downed with a multivitamin tablet, though with 50% more calories. It has a little bit of protein. In moderation, I can't see how it would hurt you as long as it doesn't displace more nourishing beverages (like low-fat milk) or food from your diet or add additional calories to what you're already consuming. (https://www.quora.com/Is-supermalt-drink-healthy-or-good-for-you?share=1)

Ingrediënten Ingrediënten: Water, GERSTEMOUT (10.1%), GERST, suiker, kleurstof (E150c), drop, kooldioxide Allergie-informatie Bevat:Gerst, Glutenbevattende Granen Voedingswaarden Deze waarden gelden voor het onbereide product. Soort Per 100 Milliliter Energie 256 kJ (62 kcal) Vet 0 g waarvan verzadigd 0 g Koolhydraten 15 g waarvan suikers 13 g Eiwitten 0.1 g Zout 0.02 g (https://www.ah.nl/producten/product/wi195864/supermalt-alcoholvrije-moutdrank)

Nutrition

Typical Values Typical Values 100ml Bottle / % of RDA

Energy 270kJ 900kJ

(65kcal) (210kcal)

Protein 0.8g 2.6g

Carbohydrate 15g 50g

Fat nil nil

Thiamin (vitamin B1) 1.40mg 4.6mg / 100%

Riboflavin (vitamin B2) 0.80mg 2.6mg / 50%

Niacin (vitamin B3) 7.40mg 24mg / 40%

Vitamin B6 0.70mg 2.3mg / 35%

Pantothenic acid (vitamin B5) 1.50mg 5.0mg / 25% (https://www.supermalt.com/product/#original)

Supermalt's nutritional values (compared to milk, orange juice, cola and beer):


Per 100 ml* Supermalt® Milk (semi-skimmed) Orange Juice Cola Beer

Calories (kJ/kcal) 270/67 204/49 182/43 168/40 162/39

Fat (g) 0.00 1.60 0.10 0.00 0.00

Carbohydrates (g) 15.00 4.90 9.90 10.10 2.70

Proteins (g) 0.80 3.50 0.60 0.00 0.30

Vitamin B1 (mg) 1.40 0.04 0.06 0.00 0.00

Vitamin B2 (mg) 0.80 0.18 0.03 0.00 0.03

Vitamin B3 (mg) 7.40 0.10 0.30 - 0.30

Vitamin B5 (mg) 1.50 - - - -

Vitamin B6 (mg) 0.70 0.05 0.05 0.00 0.04

Vitamin C (mg) 5.00 1.00 39.00 0.00 0.00

Calcium (mg) 8.00 123.00 10.00 20.00 7.00

Iron (mg) 0.10 0.00 0.20 0.10 0.00

*Variation may occur in each category.[5] (https://en.wikipedia.org/wiki/Supermalt)

Leuk, ik had een blikje van 330 ml en dat is dus 3,3 x die inhoud dat is per 100 ml 96% van de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid B1. 316% van de ADH!?

Beide smaken zoet, en doen denken aan wort. Ik vind het verrassend lekker. Het Biafra-verhaal is een beetje een verrassing. Ik had de naam weleens gelezen in Van Nul tot Nu, maar verder nooit echt beschouwd. Zo zie je maar dat achter elk bier (behalvede hype NEIPA's en Pastry Stouts dergelijke) een verhaal zit.

zondag 30 januari 2022

De graaf van Monte-Cristo 11 weken

Montecristo is een klein Italiaans eiland in de Tyrreense Zee. Het ligt voor de kust van Toscane, halverwege het eiland Corsica, en is het meest zuidelijke eiland van de provincie Livorno. De grootste doorsnede bedraagt ruim 4 kilometer. Montecristo is onderdeel van de Toscaanse Archipel. Het eiland is in 1970 door de Italiaanse regering aangewezen als natuurgebied en mag niet zonder toestemming worden betreden. Het is dan ook onbewoond en de enige bebouwing bestaat uit de ruïne van een 13e-eeuws klooster dat in 1553 door zeerovers werd verwoest. Montecristo is bekend van het boek De graaf van Monte-Cristo door Alexandre Dumas. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Montecristo_(eiland))

Alexandre Davy de La Pailleterie Dumas, beter bekend als Alexandre Dumas père (Villers-Cotterêts (Aisne), 24 juli 1802 – Puys (nabij Dieppe, Seine-Maritime), 5 december 1870) was een Frans dramaturg en schrijver van hoofdzakelijk historische romans. Hij schreef ook artikelen voor kranten en tijdschriften en liet een uitgebreide briefwisseling na. Hij is de vader van Alexandre Dumas fils, die eveneens schrijver was, onder andere van het beroemde werk La Dame aux camélias.... Alexandre Dumas was een telg van een Normandisch adellijk geslacht. Zijn vader, de Franse generaal Thomas Alexandre Dumas (1762-1806), was de zoon van Antoine Alexandre Davy, marquis de La Pailleterie. Dumas’ grootvader diende de Franse regering als Général commissaire in de Franse kolonie San Domingo (het hedendaagse Haïti). Hij had vier kinderen met een zwarte slavin, Marie-Césette Dumas, die in 1762 het leven schonk aan Dumas’ vader. Om de terugreis naar Frankrijk te betalen verkocht deze zijn kinderen en hun moeder als slaaf. Een zoon, Dumas' vader, nam hij mee als slaaf met optie om zichzelf vrij te kopen. Daarvan zou deze later ook gebruik maken. Ook kocht hij zijn moeder - die niet gestorven was in 1772 zoals aanvankelijk aangenomen - en broers terug. In 1780 keerden de markies en zijn achttienjarige zoon terug naar Normandië. Door zijn gemengde afkomst had Dumas’ vader het moeilijk om zich als mulat staande te houden in een samenleving waarin slavernij nog steeds bestond. Thomas Alexandre was gefascineerd door de jacht en de oorlog en ging, tegen de wil van zijn vader, in 1786 in krijgsdienst. Om de reputatie van de familie van zijn vader te vrijwaren, schreef hij zich in onder zijn moeders geboortenaam. Bij het uitbreken van de Franse Revolutie, waarbij de markies zijn domeinen verloor, was Thomas Alexandre nog maar een gewoon soldaat, maar hij steeg snel in de rangen en kreeg de generaalsrang in 1793. Hij was getuige van de revolutie en de opkomst van Napoleon Bonaparte en diens krijgstochten. Thomas Alexandre kwam echter al snel met de nieuwe keizer in conflict omwille van zijn republikeinse sympathieën en werd gedwongen ontslag te nemen. Hij trok zich terug in het provinciestadje Villers-Cotterêts (Aisne) om er een renteniersbestaan te leiden. Hij huwde er Marie-Louise-Elisabeth Labouret, die op 24 juli 1802 beviel van Alexandre Dumas. Niet lang daarna, in 1806, stierf Thomas Alexandre Dumas aan een maagkwaal.... Dumas werd begraven op het kerkhof van Villers-Cotterêts, zijn geboorteplaats. Daar rustte hij tot 30 november 2002. President Jacques Chirac had toestemming gegeven tot het overbrengen van Dumas’ resten naar het Panthéon, rustplaats van vele grote Fransen. Het was een postuum eerbetoon aan een van Frankrijks meest gelezen schrijvers. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Alexandre_Dumas_p%C3%A8re)

Zijn literaire werk bestond in het begin hoofdzakelijk uit vaudevillestukken en melodrama’s, die hij schreef in samenwerking met zijn vriend Adolphe de Leuven, de zoon van een verbannen Zweedse edelman. Hun eerste stuk, La Chasse et l’Amour, werd vertoond in 1825. Hij had ook de hand in een ander vaudevillestuk, getiteld La noce et l’enterrement. In eerste instantie oogstte Dumas weinig succes. Zijn eerste grote succes kwam er in 1829 met het toneelstuk Henri III et sa cour, dat kan worden beschouwd als het eerste grote succes van het romantisch drama. Door het stuk werd Dumas ook opgemerkt door de groten van de romantische beweging zoals Victor Hugo en Alfred de Vigny. Ook de hertog van Orléans, die de voorstelling had bijgewoond, was onder de indruk en nam Dumas in dienst als bibliothecaris in het Palais Royal. Dumas’ eerste succes werd gevolgd door nog een succesvol toneelstuk, Christine (1830), over Christina van Zweden. Het stuk dateerde van voor Henri III et sa cour, maar Dumas had ten tijde van de repetities besloten om het stuk toch niet op te voeren omwille van allerlei problemen, onder andere met de actrice Mlle Mars. Door deze successen was het voor Dumas mogelijk om van zijn pen te leven en zijn baan op te geven.... De aandacht voor geschiedenis vindt men ruimschoots terug in Dumas’ bekendste romans. Via zijn vriend, de dichter Gérard de Nerval, maakte Dumas in 1839 kennis met de geschiedenisleraar Auguste Maquet (1813-1888). Beide mannen sloten een overeenkomst tot samenwerking, waarbij Maquet de nodige stof voor de romans zou leveren en Dumas de feiten op zijn levenskrachtige manier in de vorm van een roman zou gieten. Het eerste product van de samenwerking was de grootse roman Les Trois Mousquetaires (De drie musketiers) (8 delen, 1844), gebaseerd op de memoires van d’Artagnan geschreven door Gatien de Courtilz de Sandras. De roman vertelt de avonturen van d’Artagnan, Athos, Porthos en Aramis, die het samen opnemen voor Anna van Oostenrijk tegen kardinaal de Richelieu. De bewonderaars van deze roman werden verblijd met twee vervolgen, Vingt Ans Après in 1845 (Twintig jaar later) en Le Vicomte de Bragelonne ou Dix ans plus tard uit 1848 (De burggraaf van Bragelonne of tien jaar later), waarvan het derde en laatste deel, De man in het ijzeren masker, het meest bekende is. Het succes van De drie musketiers was overweldigend, zozeer zelfs dat men Dumas vroeg of het ook op toneel mocht worden vertoond. Dumas stond er eerst weigerachtig tegenover door verscheidene toneelmislukkingen die hij geleden had. Uiteindelijk gaf hij toch toe, grotendeels onder impuls van geldgewin. Meteen na De drie musketiers, in 1844-45, publiceerde Dumas een ander succesvol werk: Le Comte de Monte-Cristo (ook gespeld als Monte-Christo). In het Nederlands heette het De graaf van Monte-Cristo (12 delen). Tijdens het schrijven van deze roman had Dumas een nieuwe bevlieging: hij moest en zou een kasteel hebben dat de naam Monte-Cristo zou dragen. Aldus geschiedde: het kasteel verrees in Le Port-Marly (departement Yvelines). (https://nl.wikipedia.org/wiki/Alexandre_Dumas_p%C3%A8re)

De drie musketiers (Frans: Les trois mousquetaires) is een roman, geschreven door de Franse schrijver Alexandre Dumas. Het boek werd voor het eerst gepubliceerd in 1844. Daarvoor schreef Dumas voor een Parijse krant regelmatig stukjes van het verhaal. Dumas liet zich inspireren door bestaande verhalen, grotendeels waargebeurd, die gebundeld waren in een boek dat in de bibliotheek van Marseille stond. Hij heeft het boek daar geleend, mee naar Parijs genomen en nooit meer teruggebracht[bron?]. In dit boek stonden de heldendaden beschreven van diverse legendarische musketiers uit de zeventiende eeuw. De roman speelt zich af rond 1627, ten tijde van kardinaal Richelieu en koning Lodewijk XIII. De drie musketiers (een soort van eregarde voor de Franse koning in de 17e eeuw) zijn Aramis, Athos en Porthos. Hoewel ze bekendstaan als de drie musketiers spelen hun avonturen zich af met vier personen. De vierde musketier is waarschijnlijk zelfs de bekendste: D'Artagnan. Hun beroemde motto was: “Eén voor allen en allen voor één”. (https://nl.wikipedia.org/wiki/De_drie_musketiers)

De graaf van Monte-Cristo (originele Franse titel: Le Comte de Monte-Cristo) is een roman van Alexandre Dumas uit 1844. Centraal staan de lotgevallen van Edmond Dantès die, na eerst veertien jaar onschuldig opgesloten te hebben gezeten op grond van een valse verdachtmaking, een verborgen fortuin vindt op het eiland Montecristo waarna hij met zijn verworven rijkdom wraak neemt op degenen die hem dit leed hebben aangedaan. Het verhaal begint ten tijde van de Honderd Dagen. Het bestaat uit zes afzonderlijke delen die in onderlinge samenhang dienen te worden gelezen. De rode draad door het hele verhaal heen is de gevangenneming van Dantès, gevolgd door zijn jarenlange verblijf in een kerker van het Château d'If, zijn ontsnapping en ten slotte de wraakneming. Daarnaast zijn er allerlei min of meer onderling samenhangende secundaire verhaallijnen met betrekking tot de overige personages. Het verhaal is los gebaseerd op een waargebeurd verhaal over de lotgevallen van de Franse schoenmaker Pierre Picaud.[1] (https://nl.wikipedia.org/wiki/De_graaf_van_Monte-Cristo)

De Honderd Dagen (Frans: Cent-Jours) bestrijkt de periode vanaf Napoleons ontsnapping van Elba en terugkeer naar Frankrijk in februari 1815 tot zijn nederlaag in de Slag bij Waterloo en aftreden als keizer in juni van dat jaar. Deze periode staat ook bekend als de Zevende Coalitieoorlog. De oorlog werd voornamelijk uitgevochten in de Zuidelijke Nederlanden: Napoleons Waterlooveldtocht, ook wel Belgische Veldtocht genoemd. Ondertussen werd in Italië een afzonderlijk conflict uitgevochten. Deze Napolitaanse Oorlog tussen Oostenrijk en het koninkrijk Napels van Napoleons zwager Joachim Murat eindigde met een beslissende Oostenrijkse overwinning in de Slag bij Tolentino op 2-3 mei 1815 en het herstel van Ferdinand I op de troon van Napels-Sicilië.... Met de Brits-Nederlandse troepen van Wellington in terugtrekking richting Brussel, zette Napoleon de achtervolging in. Wellington nam defensieve posities in bij het dorpje Waterloo, langs de weg naar Brussel. Hier vond op 18 juni de beslissende veldslag van de Honderd Dagen plaats, de Slag bij Waterloo.  (https://nl.wikipedia.org/wiki/Honderd_Dagen_(1815))

he Count of Monte Cristo kan verwijzen naar: De Engelstalige titel van de roman De graaf van Monte-Cristo Enkele verfilmingen van dit boek: The Count of Monte Cristo (1908), een stomme film The Count of Monte Cristo (1913), met in de hoofdrol James O'Neill The Count of Monte Cristo (1929), geregisseerd door Henri Fescourt The Count of Monte Cristo (1934), met Robert Donat The Count of Monte Cristo (1943), met Pierre Richard-Willm The Count of Monte Cristo (1955), met Jean Marais en Lia Amanda The Count of Monte Cristo (1961), met Louis Jourdan The Count of Monte Cristo (1968) (ook bekend als Under the sign of Monte Cristo), met Paul Barge, Claude Jade en Pierre Brasseur The Count of Monte Cristo (1975), met Richard Chamberlain, Kate Nelligan en Tony Curtis The Count of Monte Cristo (2002), met James Caviezel, Dagmara Dominczyk en Guy Pearce Televisieseries: The Count of Monte Cristo (televisieserie ITC), een televisieserie uit 1956 van ITC Entertainment The Count of Monte Cristo (televisieserie BBC), een televisieserie van de BBC, met Alan Badel en Natasha Parry The Count of Monte Cristo (miniserie), een miniserie met Jacques Weber, Carla Romanelli Muziek: The Count of Monte Cristo (Noisettes), een lied van Noisettes afkomstig van hun album What's the Time Mr. Wolf? (https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Count_of_Monte_Cristo)

These 2 friends, entrepreneurs at heart, have always believed that partnership is key for a brighter future. Therefore these two joined forces to craft a unique brew right from their hometown, Monte Carlo. ANTHONY ORENGO CO-FOUNDER... WILLIAM SCHEFFER CO-FOUNDER (https://montecarlobeer.com/index.php/our-story/)

Born in the South (of France) and having always been passionate about beer, our starting point was a simple observation: on the French Riviera there are countless beers available on the market but there are not any light and really refreshing beers. The beers that are sold are mainly Belgian and Dutch, with a pronounced taste and often heavier. That is why we came up with the idea of producing a regional beer combining lightness and smoothness. (https://montecarlobeer.com/index.php/our-story/) op hun website verwijzen ze naar Wikipedia voor meer uitleg over Monaco. 

Our traditional brewery uses high performance technology enabling us to attain an optimum level of quality beer. Our objective is to combine the know-how of the best artisans with the use of the local workforce and regional products. In this way we can carefully monitor the brews so as to avoid all health risks. We are also very attentive as regards the brewing process and in this respect tests are systematically carried out by an independent laboratory which is accredited by the Comité français d’accreditation (COFRAC) [French Accreditation Commission].
The Monte Carlo Beer recipe has been officially registered in order to protect and preserve its unique identity. (https://montecarlobeer.com/index.php/our-story/)

Als ik de webwinkel van ze bekijk op https://montecarlobeer.com/index.php/shop-now/ is dit niet het bier dat ik wil beschrijven.

Mijn bier was in een smal donker flesje. Het schonk donker uit en deed beetje rood aan. De geur was zoals wijn. Ook het mondgevoel bevat tannine zoals wijn. Het is echter zoeter dan rode wijn. Het is in mijn smaak een lekker bier.

Monte Cristo
Brouwerij Bosteels
From:Brouwerij Bosteels BelgiumStyle:Strong Ale - Belgian DarkABV:11.5% (https://www.beeradvocate.com/beer/profile/202/500645/)

De Monte Cristo van Bosteels is een Barrel Aged met een alcoholpercentage van 11,6%. Dit bier heeft een robijnrood kleur. In de neus ervaar je tonen van roodfruit. Deze Monte Christo heeft een warme smaak met een zoetige afdronk. Je proeft een aantal toetsen van sherry en dadels.  (https://www.bierenvlees.nl/bosteels-monte-christo/)

Brouwerij Bosteels ging op zoek naar uitzonderlijke ingrediënten en innovatieve technieken om een buitengewoon en uniek bier te creëren, "Monte Cristo".
Monte Cristo is een donker speciaalbier, zacht met een complex karakter. De unieke smaak en kleur zijn gebaseerd op een mix van vier mouten. De basis is gemaakt van gerst en tarwe. Zij geven de Monte Cristo zijn mysterieuze dieprode kleur en gebalanceerde, volle smaak.
De rijping op eik en sherry gedurende 11 weken brengt een mooie balans tussen zachte houttoetsen, subtiele noten van vanille, kruidige rondheid en een vleugje hazelnoot die ons doet denken aan de lichte maderisatie. (https://www.bierenwijnhuis.be/bieren/909-monte-cristo-33cl.html)

Monte Cristo is een Gerstewijn met 11,5% alcohol. Monte Cristo wordt gebrouwen door Bierbrouwerij Bosteels in Buggenhout. Monte Cristo is het vierde bier van Brouwerij Bosteels uit België. Het bier werd in 2019, zeventien jaar na de laatste introductie van een nieuw bier, gelanceerd. (https://www.biernet.nl/bier/merken/monte-cristo)

Ja, dit is echt een gerstewijn! 
De geur is lekker, althans vind ik lekker. De smaak vind ik ook prettig. Het is zoet en niet echt bitter. De alcohol doet wat desertachig aan. De carbonatie doet denken aan wijn. Maar dan zoeter. Mondgevoel en de afdronk en nasmaak doen echt denken aan wijn. Desertwijn, maar dan zonder de suiker. 

Suiker, is natuurlijk het geheim van het zware Belgische bier. 

Een brouwerij ouder dan België zelf ! ...Na meer dan 200 jaar in de handen van familie Bosteels rekent de brouwerij vandaag op de ambacht van zeven generaties. In 1791 richtte Jean-Baptiste Bosteels de brouwerij op en stierf helaas 3 jaar later. De generaties die volgden hebben met evenveel passie de brouwerij overgenomen en zijn, zelfs tijdens de wereldoorlogen, nooit gestopt met brouwen.
Doorheen de jaren speelde de brouwerij zo een belangrijke rol dat het ons niet verbaasd dat 3 van de 7 generaties verkozen werden tot burgemeester van Buggenhout.
Tijdens het jaar 1930, zette Antoine Bosteels, 5de generatie, de brouwersdynastie voort en breidde de verkoop naar andere regio’s uit. Het bier vond zijn weg naar Belgische grootsteden zoals Gent, Antwerpen en Brussel.
Zij zoon Ivo Bosteels eerde het iconisch bier van Pauwel Kwak en bracht het terug op de markt in het jaar 1980. Het is het startpunt van moderne, sterke bieren voor Brouwerij Bosteels. In de jaren 90, laatstleden begreep Antoine Bosteels, de zoon van Ivo en de 7de generatie, het potentieel van sterke bieren. In het bijzonder waren sterke blonde bieren in opmars. Gedreven door de passie van de kunst van het brouwen en geleid door zijn creativiteit, staat Antoine aan de oorsprong van de bieren Tripel Karmeliet en DeuS Brut des Flandres.
... De brouwerij is gelegen in hartje Buggenhout. Grenzend aan het ruime binnenplein rijzen de fraaie, statige panden. In het midden van het plan de voormalige familiewoonst en links ervan de oude, witgekalkte torenbrouwerij. Het geklasseerde brouwershuis werd gebouwd volgens de plannen van architect Minnaert (Minnaertschouwburg, Gent) en binnenin de familiewoonst kan men nog steeds het familiaal erfgoed ontdekken in het prachtig salon. Elke dag zetten vakkundige en gepassioneerde brouwers met trots water, graan, hop en gist om in fantastische bieren met elk hun eigen karakter en uniek verhaal. Een magische plek waar de muren geschiedenis ademen! (https://bosteelsbrewery.com/)

Ik ben er een keer langs gereden en inderdaad staat deze brouwerij midden tussen de woonhuizen, pal aan straat. 

Brouwerij Bosteels is een Belgische bierbrouwerij in het Oost-Vlaamse Buggenhout die sinds 2016 eigendom is van AB InBev. ... Brouwerij Bosteels werd opgericht in 1791 door Everarist Bosteels en is tot op heden reeds 7 generaties in handen van dezelfde familie. Achtereenvolgens werd de brouwerij geleid door stichter Everarist, Jozef, Martin, Leon, Antoine, Ivo en Antoine Bosteels. In 2014 kwam een deel van de brouwerij evenwel in handen van het overnamefonds Waterland Private Equity Investments.[2] Op 8 september 2016 werd bekendgemaakt dat de brouwerij overgenomen ging worden door biergigant AB InBev, Antoine Bosteels blijft echter voorzitter van de Raad van Bestuur en zal ook operationeel betrokken blijven om de bedrijfscontinuïteit te garanderen. Bovendien zullen de brouwactiviteiten gezeteld blijven in Buggenhout.[1]
De statige herenwoning - uit 1859 - die rechts van de brouwerij staat is van de hand van architect Louis Minard (1801-1875), onder meer de ontwerper van de Minardschouwburg in Gent. ... Vroeger werd de politiek in Buggenhout gedomineerd door de twee plaatselijke brouwfamilies die ook sterk betrokken waren bij de lokale nijverheid: zo wisselde de macht over de gemeente regelmatig tussen de familie Bosteels en familie De Landtsheer (van brouwerij De Landtsheer). Frans Bosteels, de zoon van Jozef, was gedurende 13 jaar burgemeester van Buggenhout. Antoine, de grootvader van de huidige beheerder, stond 50 jaar aan de leiding van het bedrijf en was van 1943 tot 1958 burgervader.... Doorheen de jaren is brouwerij Bosteels sterk gegroeid. Tripel Karmeliet is daarbij hun grootste succesbier. De voorbije jaren werd de productie reeds sterk opgedreven, maar kan nog steeds niet aan de vraag voldoen. In 2011, 2012 en 2013 gebeurt daarom telkens een investering van 3 miljoen euro. De totaalomzet in 2011 bedroeg 17,2 miljoen euro, met een totale productie van 90.000 hl bier.[3] In 2013 was de omzet gestegen tot 24 miljoen euro, met een bedrijfswinst van 5,9 miljoen. De productie in 2015 bedroeg 145.000 hl. Op 8 september 2016 werd bekendgemaakt dat de brouwerij zal overgenomen worden door AB InBev.[1] (https://nl.wikipedia.org/wiki/Brouwerij_Bosteels)

Avant la Monte Cristo, Bosteels brassait 3 bières. Nous avons déjà parlé de la Kwak (sublîme bière ambrée, de fermentation haute, à l'histoire atypique et au story telling léché) et de la Triple Karmeliet (fameuse bière blonde au col de mousse crémeux, et dont chaque verre est gravé à la main). Il nous faut dire un mot sur la troisième, plus confidentielle : la Deus, une bière blonde qui emprunte une partie de son processus de production à la méthode traditionnelle champenoise (en fait, une bière à qui l'ont applique une champagnisation). Avec ce trio, la brasserie Bosteels avait déjà de sérieux atouts à faire valoir sur tous les marchés du monde. Cependant, ils ne possédaient pas de bières sombres. Celles-ci (sans jeux de mots malheureux) sortent de l'ombre et séduisent désormais un publique plus large que les initiés d'hier. Il y avait donc un coup à jouer pour une petite brasserie aux produits très (a)typiques comme Bosteels. ... L'originalité de la Monte Cristo c'est que ces fameux copeaux de chêne sont auparavant imbibés de sherry (un vin muté espagnol). De quoi offrir à la Monte Cristo un caractère tout à fait unique. Riche idée. La Monte Cristo fait appel à un blend de 4 malts (dont l'orge et le blé). Sa couleur rubiconde et foncée donne un première aperçu de sa profondeur. Au nez, les effluves de vins commencent à se faire sentir quand la Monte Cristo roule au fond de son verre (en cristal et dont la forme fait appel aux codes des spiritueux, en rappelant notamment les célébrissimes Glencairns, chers aux amateurs de whisky). En bouche, c'est l'explosion. Le sherry lui donne cette texture toute veloutée, ainsi que des accents de fruits rouges compotés et d'épices. Les céréales sont torréfiées et donnent des notes cacaotées et caramélisées. La Monte Cristo fond en bouche et réchauffe tout l'être. C'est un régale. La bonne nouvelle : malgré son taux d'alcool (elle titre à 11° tout de même !), sa sucrosité est bien maitrisée. Même si elle est vineuse à souhait, la Monte Cristo demeure une véritable bière. ... Alors, autant le dire tout de suite : la Monte Cristo n'est pas une bière de soif mais une véritable bière de dégustation. Ronde, profonde et complexe, elle accompagnera bien plus facilement les fins de dîner que l'apéritif. Elle s'accorde par exemple à merveille avec un dessert chocolaté, dont les touches de fruits rouges très murs viendront forcement compléter l'amertume du cacao. Avec la Monte Cristo, la brasserie Bosteels vient enrichir sa gamme d'une nouvelle bière atypique (c'est décidément une marque de fabrique) qui a peu d'équivalent ailleurs : une bière gastronomique. (https://www.eventail.be/passion-plaisir/gastronomie/4738-monte-cristo-biere-gastronomique-bosteels#)

Wat zo veel betekent als:

Voor Monte Cristo brouwde Bosteels 3 bieren. (Kwak (sublîem amber bier, van hoge gisting, met dat mooie verhaal),  Triple Karmeliet (beroemd blond bier met een romige schuimhals, waarvan elk glas met de hand is gegraveerd) en Deus (een blond bier dat een deel van zijn productieproces ontleent aan de traditionele Champagne-methode (in feite een bier waarop het een champagnisatie heeft toegepast)). Met dit trio had brouwerij Bosteels al serieuze troeven om te laten zien in alle markten over de hele wereld. Ze bezaten echter geen donkere bieren. Deze (no pun intended) komen uit de schaduw en spreken nu een breder publiek aan dan de insiders van gisteren. Zo was er een kans om te spelen voor een kleine brouwerij met zeer (a)typische producten als Bosteels.... Monte Cristo is op eikenhouten chips gerijpt die eerder zijn gedrenkt in sherry (een Spaanse wijn). Genoeg om Monte Cristo een zeer uniek karakter te bieden. Monte Cristo gebruikt een blend van 4 mouten (waaronder gerst en tarwe). De robijnrode donkere kleur geeft een eerste glimp van de diepte. Op de neus begint de geur van wijnen voelbaar te worden wanneer de Monte Cristo op de bodem van het glas rolt. In de mond is het de explosie. De sherry geeft het deze fluweelzachte textuur, evenals accenten van gestoofd rood fruit en kruiden. De granen worden geroosterd en geven cacao en gekarameliseerde tonen.... Monte Cristo smelt in de mond en verwarmt het hele wezen. Het is een traktatie. Het goede nieuws: ondanks het alcoholgehalte (het is toch 11 ° !), is de zoetheid goed onder controle. Zelfs als het naar believen wijnachtig is, blijft Monte Cristo een echt bier.... We kunnen het dus net zo goed meteen zeggen: Monte Cristo is geen doordrinkbier maar een echt degustatiebier. Rond, diep en complex, het zal het einde van het diner veel gemakkelijker begeleiden dan het aperitief. Het past bijvoorbeeld perfect bij een chocoladedessert, waarvan de toetsen van zeer rijp rood fruit noodzakelijkerwijs de bitterheid van cacao aanvullen. Met Monte Cristo verrijkt brouwerij Bosteels haar assortiment met een nieuw atypisch bier (het is absoluut een handelsmerk) dat elders weinig equivalent heeft: een gastronomisch bier

Dat is een tekst die je niet snel ziet bij die bieren van andere brouwerijen, met van die progressieve innovatieve NEIPA Imperial pastry stout sours.

Als ik het etiket beter bekijk is het wel balen want het zit op het glas. Gelukkig is er een misdruk of iets dergelijks want er zit een sticker op. De ingrediënten zijn wel opvallend want er zit wijn en sherry in? Het is dus geen gebrouwen bier, maar een biermix. Dat schept mogelijkheden voor het mengen van bier met wijn om dergelijke complexe bieren te krijgen met je Schültenbrau.   

Sherry (ook: xeres of xereswijn) is een Spaanse versterkte wijn die door middel van het solera-systeem wordt opgevoed. Sherry is afkomstig uit de streek van Jerez de la Frontera, Sanlúcar de Barrameda en El Puerto de Santa María in Andalusië. Alleen wijn gerijpt in een van deze steden mag zich sherry noemen. Sherry is de Engelse verbastering van Jerez. .. Reeds in de tijd van de Feniciërs, toen Jerez nog Xeres heette, werden er sherrywijnen in die regio gemaakt. De Romeinen veranderden de naam Xeres in Ceritium en ook toen werd er wijn gemaakt. Toen de Moren in de 8ste eeuw waren binnengetrokken, werd de productie doorgezet, hoewel de Moren moslim waren en de wijn zelf niet mochten drinken. Ze lieten het druivensap gisten en maakten er alcohol van. Dit maakte het voor de Hollandse handelaars interessant omdat in Holland allerlei likeur gemaakt werd. De naam Ceritium was inmiddels veranderd in Sheris. In 1492 vertrokken de Moren. Toen ontstond de naam Jerez de la Frontera. Jerez werd een welvarende stad en de handel over zee trok piraten aan. Een van hen was Francis Drake. In 1587 trok hij de haven van Cádiz binnen en roofde 3000 tonnen sherry. De drank werd erg populair in Engeland en nog steeds wordt in Engeland het meeste sherry gedronken per persoon. Nederland staat op de tweede plaats. In de 17de en vooral 18de eeuw vestigden zich Engelse handelaars in Jerez zoals Osborne en Sandeman. Overproductie In de tweede helft van de 20ste eeuw groeide de belangstelling voor sherry zodanig dat er duizenden hectaren met wijnstokken werden geplant, ook waar het kalkgehalte niet voldoende hoog was. De kwaliteit ging hierdoor achteruit, bovendien werd de sherry te jong verkocht. De handelaars hebben hun les geleerd en alle wijnstokken uit die periode zijn weer gerooid. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Sherry)

Het solera-systeem is een methode om door middel van oversteken (=overhevelen met behulp van flexibele slangen) wijn of een andere vloeistof op te voeden dan wel van gelijke van smaak en kwaliteit te krijgen. Het systeem is in Spanje ontstaan toen men van een bepaald type wijn de vele verschillende vaten - elk vat had zijn ‘eigen’ wijn - tot één standaard ging maken. Het systeem is vooral bekend van de sherry nabij het Zuid-Spaanse Jerez de la Frontera. Het principe van het solera-systeem werd aan het eind van de 18e eeuw ontwikkeld in Sanlúcar de Barrameda. Osborne onderhoudt nog enkele solera's uit 1790 en 1792[1] Er zijn meer producten die gebruikmaken van een soortgelijk systeem. Zoals bij de likeurwijn Pedro Ximénez, Balsamico, Gletsjerwijn, Madeira, Marsala, Mavrodafni, Port, bepaalde Spaanse muskaat-wijnen, brandy's, rums, ratafia en Schotse whisky. .... Vaten met het product worden in liggende positie in rijen gestapeld. In de bovenste rij zit het jongste, in de onderste rij het oudste product. De werkwijze is: Gedurende het jaar wordt er uit de onderste vaten een deel afgetapt om te worden gebotteld. Het afgetapte deel wordt nu bijgevuld uit de rij vaten die hier bovenop ligt. Vervolgens wordt deze rij weer aangevuld uit de rij die daar weer bovenop ligt, enzovoort. De bovenste rij wordt tot slot bijgevuld met nieuw product. In moderne varianten van het solera-systeem wordt gebruikgemaakt van rvs-tanks, waarbij de wijn met pompen van de ene tank naar de andere wordt gebracht. Doordat het resultaat een mengvloeistof van vele jaren kan zijn, wordt de smaak en het karakter van het eindproduct heel constant gehouden. De leeftijden kunnen uiteenlopen van gemiddeld drie jaar tot meerdere decennia. Hoe meer mengstadia er in een systeem zitten, hoe ouder en complexer het (gemiddelde) product zal zijn. Een jaartal op een fles zal om marketingredenen geplaatst kunnen zijn met de bedoeling een gemiddelde leeftijd of het oudste (solera-)vat aan te duiden. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Solera-systeem)

Vroeger was sherry iets voor huismoeders – vader dronk een borreltje en moeder dronk gezellig een glaasje sherry mee. Je kocht het in de supermarkt en het was goedkoop. Dat was geen toeval, maar marketing: jarenlang is sherry in de markt gezet als een goedkope borrel voor de huisvrouw. Onvoorstelbaar eigenlijk, en doodzonde, want sherry kent een rijke en eeuwenoude traditie en verdient beter dan het stoffige imago. Gelukkig is met het verdwijnen van de huisvrouw ook sherry aan een nieuw leven begonnen. Steeds meer mensen waarderen de smaak van een fijn glas sherry. (https://www.foodiesmagazine.nl/inspiratie/keukenhacks/wat-is-sherry/)

Net als bijvoorbeeld port hoort sherry tot de versterkte wijnen, waarbij tijdens het productieproces extra alcohol aan de wijn wordt toegevoegd. Daardoor stopt de vergisting. Het resultaat is een wijn met 16 tot wel 20% alcohol met vaak nog wat restsuiker omdat niet alle suiker in alcohol omgezet is. Deze drank komt uit het gebied rond Jerez de la Frontera in het Andalusië, in Spanje. De naam sherry is een Engelse verbastering van Jerez. De wijn wordt gemaakt volgens het ingenieuze ‘solera-systeem’ waarbij de wijnen telkens van vat worden overgeheveld om een constante kwaliteit te waarborgen. Omdat op die manier er verschillende jaargangen in een vat terechtkomen, staat er nooit een jaartal op een sherryfles – op z’n hoogst een indicatieve leeftijd.  (https://www.foodiesmagazine.nl/inspiratie/keukenhacks/wat-is-sherry/)

Net als port kan sherry als aperitief en digestief gedronken worden. Voor elke gelegenheid is er wel een gepaste sherrysoort te vinden. Van kruidig en droog tot vol zoet en aromatisch. We zetten de belangrijkste soorten voor je op een rij:

Fino: een lichte, droge sherry met tonen van amandel. Wordt jong gedronken. Laat deze sherry niet te lang open staan want dan verliest ie z’n smaak.

Manzanilla: een kruidige, ziltige variatie op Fino. De wijn is gerijpt in Sanlucar de Barrameda. Manzanilla is trouwens het Spaanse woord voor kamille. Dat proef je ook terug in deze sherry.

Oloroso: een sherry soort die donkerder en sterker van smaak is dan de meeste sherry’s. Deze sherry rijpt ‘oxidatief’. Dat betekent dat de wijn veel in aanraking is gekomen met zuurstof. Hierdoor krijgt hij een ander type smaak, meer notig, en een donkere kleur.

Amontillado: een aromatische sherry met een hazelnotensmaak.

Medium sweet: een zoetige sherry met notensmaak. Deze sherry ruikt ook heerlijk! Het is bijna altijd een mix van Amontillado en Pedro Ximenénez.

Pedro Ximénez: volle en stevige sherry die erg zoet is. Heel donker van kleur en licht stroperig.

Cream sherry: een zoete variant en meestal een blend van verschillende soorten. De smaak is zacht met tonen van noten en rozijnen. (https://www.gall.nl/wijn/sherry/)

Op een sherryfles vind je dus geen jaartallen omdat de drank een mix is van verschillende jaartallen. Er zijn maar 2 categorieën die de tijd aanduiden bij deze drank.

V.O.S. (Very Old Sherry): minimaal 20 jaar

V.O.R.S. (Very Old Rare Sherry): minimaal 30 jaar (https://www.gall.nl/wijn/sherry/)

Er zijn verschillende soorten, zowel droog als zoet, van licht tot zwaar. Het voert te ver om hier alle soorten op te sommen. Het smaakverschil tussen een lichte en droge (bijvoorbeeld manzanilla) of een zware en zoete sherry (bijvoorbeeld PX) is enorm. De kenmerkende smaak is over het algemeen licht notig en een beetje gistig. (https://www.foodiesmagazine.nl/inspiratie/keukenhacks/wat-is-sherry/)

Ik merk in Monte Cristo geen gist of noten op. Maar het is wel een lekker bier, dat wellicht kan dienen als een soort 'opstapje' naar sherry, port of cognac of iets dergelijks. 

zaterdag 29 januari 2022

UDB Stout

 Ik dronk dus laatst in het café een stout van Moersleutel. Ik had er een gekozen die geen Pastry Stout was, maar het was nog steeds zoet. Wat is dat toch met al die nieuwe bieren?

Een dag of wat later dronk ik een stout van Trio Brouwerij van UDB.

De Trio Brouwerij Extra Stout is een bier gebrouwen door United Dutch Breweries uit Breda. Deze Stout heeft een alcohol percentage van 7.0%. De bierstijl Stout komt van oorsprong uit Internationaal. (https://www.beerinabox.nl/speciaalbier/united-dutch-breweries-trio-brouwerij-extra-stout)

Een stout lijkt mij eenvoudig in te delen als stout? In plaats van internationaal? Is een pilsje uit Tsjechië of Jamaica soms niet internationaal? Misschien nog wel internationaler dan Breda!?

Trio Extra Stout - Brouwerij Trio € 1,85  Trio Extra Stout - Brouwerij Trio Uitverkocht Uitverkocht Brouwer: Brouwerij Trio Land: Nederland, Nederlands bier Biersoort: Stout Alcohol: 7,2% Inhoud: 33cl Kenmerken: aroma van donker fruit, chocolade en banaan, licht zoete smaak met een licht bittertje Plaats: Breda (https://www.biermunitie.nl/product/4506196/trio-extra-stout-brouwerij-trio)

TRIO STOUT Velvety. Rich. And strong. Yet refreshingly light and easy-to-drink. That’s the Trio difference. With a history stretching back a century, it’s Holland’s oldest stout brand – now enjoyed all around the world. Its secret is simple: a traditional recipe using only the finest ingredients and a passion for brewing excellence. ... Trio is Holland’s oldest brand of stout with roots going back to 1919. The product of Dutch brewing excellence, its name comes from the three different recipes they used at the time. From humble beginnings in a small-scale Tilburg brewery, it has gone on to become one of the most popular stouts in the world.... Trio Stout quickly found export markets – starting in 1922 with the Dutch East Indies, Indonesia and Suriname. Then came North Africa, Egypt, India, Spain, Morocco and the Canary Islands in the thirties. Today, it’s enjoyed by people in more than 28 countries, recognized everywhere for its smooth taste and universal appeal... The unique Trio Stout taste is the result of a hundred years’ expertise and a traditional recipe using only the finest ingredients. Roasted malt creates the velvety bittersweet taste, deep black colour and strong barley aroma with hints of coffee. Specially selected hops create just the right note of bitterness to give that full punchy taste. And the final special ingredient? A real passion for great beer!(https://www.triostout.com/)

Bescheidenheid is volgens mij niet waar UDB om bekend is. De stout smaakt zwaar en heeft watgebrande moutsnaak waarmee het zich onderscheidt van de herfstbok die ik ervoor op had. De geur is zoet en de smaak is worterig, maar niet zoet. Moutig en moutige afdronk. Lichte tot geen koolzuurprikkeling. 

vrijdag 28 januari 2022

Moersleutel Willy Tonka

Moersleutel Willy Tonka is een Maple Vanilla & Smoked Chili Imperial Stout van 13%. Volgens het etiket heb je kans op een gouden ticket. Helaas vond ik die niet, maar wel een leuk etiketje erbij voor de verzameling. Het bier heeft een cremerig mondgevoel. Doet denken aan motorolie qua kleur en viscositeit. De smaak is moutig en alcoholerig met een branderige nadronk.

Everyone knows the story of Charlie & The Chocolate Factory, and the famous owner of the factory: Willy Wonka. Inspired by this great mind and legendary inventor of machines we created our own liquid candy with one of our favorite spices: Tonka. And just like that, the name Willy Tonka was created. Through the years the Willy Tonka beers developed their characteristic sweet flavor - Tonka and chocolate being the most prominent, paired with flavors such as peanut, cinnamon, cardamom, nutmeg and vanilla. With every new Willy Tonka our brewers create another delicacy, only brewing with the highest quality standards and only using real ingredients, no artificials. We even go to the length of working with the best craftspeople in the business such as KRAK Chocolade and COFFEE COLLECTIVE. While you sip and peel that label off, our brewer is already busy thinking of a new exciting recipe.  (https://moersleutel.com/willy-tonka)

In 2022 we release 6 Willy Tonka editions! A detailed description of the beers and how they were made will be displayed on this page.   (https://moersleutel.com/willy-tonka)

Willy Tonka - Tonka, Chocolate & Liquorice On the first batch of 2022 we bring back an old acquaintance, Chocolate and Liquorice take us to a travelling carnival fair, where a world of possibilities was within our reach - Cotton Candy, Glazed Apples or a giant Lollipop - but it was the candy shop that received the most love, there you could get your own selection of sweets, showing your real self. Guess what that bag was full of? You're right, Chocolate & Liquorice. (https://moersleutel.com/willy-tonka)


 

donderdag 27 januari 2022

My goodness my Guinness Blonde IPA!

Guinness Blonde IPA | 5,0% | India Pale Ale 

ZICHT/KLEUR Blond.

GEUR Aroma's van citrus met bloemige tonen.

SMAAK Een verfrissende, bittere smaak met toetsen van citrus en bloemen.

AFDRONK Een bittere afdronk.

CULINAIR Lekker met pasta met tomatensaus, hamburgers en gerechten van de barbecue. 

(https://www.mitra.nl/product/guinness-blonde-ipa-44cl)

Ik dacht bij Guinness dat ze enkel stouts brouwden, maar blijkbaar hebben ze ook IPA in hun portfolio. De vliegende toekan met de 2 glazen op z'n snavel nodigde mij uit om het blik te kopen. De smaak is moutiger en minder bitter dan verwacht. Het is geen hopbom. Het doet me meer denken aan een tripel of zwaar blond. De afdronk is overigens wel lekker bitter. 


Guinness Blonde IPA is een verfrissend bier met een bittere smaak en toetsen van citrus en bloemen. De IPA heeft een bittere afdronk. (https://www.bierista.nl/guinness-blonde-ipa)

"Fris, licht fruitig en mild bitter. Afdronk en nasmaak hebben een licht bittertje. Gezien de toevoeging IPA op het blik, had ik een stevigere bitterheid verwacht. Het bier heeft wel een mooi kleurtje. " Peter Reijntjes... "blonde ipa, fijn aroma maar mist de echte hop bitterheid" Collin Bouman.... "Lekker doordrinkbaar bier. Minder hoppig en bitter als een 'gewone' IPA" Pascal Wevers (https://www.bierista.nl/guinness-blonde-ipa)

 Gelukkig ben ik niet de enige die de hop mistte. Ik mis de hopbommen van Phillips.


Longboat CHOCOLATE PORTER Longboat pours a beautiful dark brown and oozes bold chocolate flavour. Its rich velvet texture smoothes the senses. (https://phillipsbeer.com/the-beers/)

Okee, dat is een verkeerd voorbeeld. 

Amnesiac DOUBLE IPA Not for the faint of heart – or the forgetful – the Amnesiac is a big beer with massive amounts of hops and a tonne of flavour and aroma. .... Hop Circle IPA Taste probes activate! Packed full of bright citrus hops, this otherworldly IPA will abduct your senses! It’s a close encounter of the thirst kind. .... Citricity GRAPEFRUIT ZEST IPA Freshly peeled grapefruit sparkles off the nose, with crisp citrus flavours set against a backdrop of fruit-forward hops. ... Little Wonder HAZY IPA A NUTRITION TABLE ON A BEER? ALTHOUGH BEERS AREN’T MEANT TO BE SCRUTINIZED LIKE STATISTICS ON HOCKEY CARDS, WE WANED TO PROVE TO ALL OF THE CALORIE COUNTERS OUT THERE THAT THEY CAN STILL ENJOY A DELICIOUS CRAFT BEER. ENTER LITTLE WONDER HAZY IPA, WHO’S FLAVOUR IS MIGHTY BY THE OUNCE BUT TREADS LIGHTLY WHERE IT COUNTS. TAKE THE INFO AT FACE-VALUE, BUT TRUST YOUR TASTEVALUE. AFTER ALL, THAT’S THE REASON WE DRINK CRAFT BEER IN THE FIRST PLACE. iOTA Hazy IPA HAZY IPA iOTA Hazy IPA is low on bitterness & full of citrus and juicy fruit notes. Our house malted barley lends a hand in creating a smooth sip and helps carry that tropical hazy hop profile.(https://phillipsbeer.com/the-beers/)

Green Reaper FRESH HOP IPA Brewed with whole-cone hops delivered fresh to the brewhouse, this fresh hop IPA only comes once a year at harvest, so grab it if you see it!...Hoperation TRIPEL CROSS IPA Pop the cap on this bomber, and hear the sirens wail. This IPA slams hop-first into a classic Belgian yeast to create a super-fortress of flavour. (https://phillipsbeer.com/the-beers/)

Phillips is een Canadese bierbrouwer met behoorlijk wat IPA's in hun gamma. Ik dacht dat ze uit Nieuw Zeeland kwamen. Daar heb ik voor het eerst kennisgemaakt met 'too hoppy'. 


Breweries big and small regularly win international awards, and Kiwi beer lovers are spoilt for choice. This wasn’t the case in 1981. Back then, the word craft was only used was to describe the crocheted socks your nana churned out for the church fair.

Then, in 1981, a man called Terry changed all that. He was a publican, and didn’t think much of the beer he could get for his pub, so he thought: ‘What if I brewed some myself?’. No-one had applied for a brewing licence for 50 years, and no-one could even remember what forms you had to fill out. But he persevered, and he got his forms, and he got his licence, and he brewed his beer, and what he brewed was Mac’s. It didn’t get any easier. Finding a brewery to brew in, and some bottles to put the beer into, and bottle caps to seal it with was equally hard.

Being a pioneer is hard work, but beer drinkers liked what they tasted, so the hard work began to pay off as Mac’s started to make a name for itself. A few of those beer drinkers also thought ‘What if we brewed some ourselves?’, and soon, a few more of those brewing licences got filled out. Thirty-odd years down the track, Mac’s is proud to have played a key role in kicking off our thriving beer scene, and even prouder to still be brewing award-winning naturally brewed beer that Kiwis love today.

Terry himself has moved on, but the spirit of ‘What if’ still runs through everything we do in our beer range, our ciders, our non-alcoholic sodas, or the Mac’s Brewbars around the country. The ribbed bottle and the rip cap are symbols of Mac’s pioneering history, and we look forward to carrying on in the same imaginative and passionate way for many years to come. (https://macs.co.nz/pages/our-story)

Whether the big game is in a stadium or your backyard, Ballpark is sure to be a hit. With a glove-full of Citra hops thrown in from the outfields of the US, this light and refreshing pale ale will smash your thirst out of the park. Flavour/Taste A subset of the pale ale style, this XPA is extra pale in colour with a light bready malt character that has just enough sweetness to support ht delicate bitterness of the American Citra hops, resulting in a beer that is light and refreshing on the palate with a fruity aromatics and a balanced clean finish.  (https://macs.co.nz/collections/our-beers/products/ballpark)

Apparition Do your eyes deceive you or is that a ghostly galleon laden with a bounty of juicy hops hidden in the mist? Set sail into the hazy unknown for a supernaturally fruity burst of tropical and citrus flavors followed by an eerily smooth finish.  Flavour/Taste: Gaining more and more popularity among craft beer aficionados and novices alike, hazy IPAs are characterised by juicy flavours, a big viscous mouthfeel and very smooth bitterness along with turbidity or cloudiness, giving the resulting beverage the appearance and flavor of a refreshing glass of alcoholic fruit juice (https://macs.co.nz/collections/our-beers/products/apparition)

Magic Hour Photographers love the hour around sunset, and it’s a pretty good time for a Hazy Pale Ale too.  Do your selfie a favor, crack a can of Magic Hour and say cheese or cheers! Flavour/Taste Magic Hour is a Hazy Pale Ale – light, cloudy golden appearance.  Pale malts give the beer a light biscuity background to which aromatic hops are added to give a fresh hoppy taste and aroma without any harsh bitterness.  Magic Hour is a session-able beer. (https://macs.co.nz/products/magic-hour?pr_prod_strat=collection_fallback&pr_rec_pid=6790427738174&pr_ref_pid=4748212502590&pr_seq=uniform)

Green Beret First impression/ Getting into character Brewed to produce flavours of citrus, pine & tropical fruit. This India Pale Ale is then dry hopped for an explosion of hop aroma & flavour.  Powerful and precise, Green Beret packs an arsenal of citrus and pine flavours with a skilfully controlled explosion of hoppy goodness. Mac’s Green Beret IPA is named after the assertive punch of the US hops, but like any good soldier it also knows the virtues of discipline and restraint. The result is a well-balanced IPA that has a complex and rewarding flavour profile. A bit of history This recruit is still a little on the green side, but with promise like this it’s sure to keep future award ceremonies under heavy fire. (https://macs.co.nz/collections/our-beers/products/green-beret)

Er zijn nog  heel wat IPA's te proberen...