Guinness

 Ik drink een Guinnes, uit blik met daarop zo'n Toekanvogel met een bier op z'n snavel. Het is echter geen stout, maar een IPA. Het staat ook echt op het blik een blonde IPA. Tja een blonde india pale ale.... De geur uit het blik is heerlijk en het bier smaakt goed, maar waarom heeft Guinness een IPA??? Ach ze deden het al jaren:

Why Is Guinness Making an IPA?

Craft brewing continues its long-running reign. By Aaron GoldfarbSep 15, 2015 Like the older man at the office trying to fit in, Guinness will soon join the craft brewing movement by releasing its own IPA, Nitro IPA, later this month.  I've chronicled my own issues with the iconic yet solid draught, saying the 119.53 second "pouring ceremony" is myth-making nonsense. But I've never dogged the brewery and always admired the 256-year-old Irish institution. Until recently, the world's largest stout-maker hardly released any new products, aside from natural extensions of their flagship. First came a slightly more alcoholic Guinness Extra Stout, then an even more alcoholic Foreign Extra Stout, easily the best beer they've ever produced. Extra Cold Stout appeared in 2007, then a Black Lager was released in 2010, and considered a minor failure. A Blonde Lager appeared last year, and was a bigger failure, in my opinion. (https://www.esquire.com/food-drink/drinks/a37963/why-is-guinness-making-an-ipa/)

Tja ook iconische brouwers maken blijkbaar fouten. Heineken bleef lang enkel het pilsje, maar heeft nu ook allerlei varianten. Het gebeurt dus meer.

But perhaps those failures weren't surprising. The Economist reports the brand's sales are tanking in the United States and Britain. To be fair, though, all "macro" beer sales are tanking as craft brewing takes over drinking. (Yes, even Guinness is "macro," as it's owned by Diageo, the largest alcohol beverage company in the world.) You can begin to see why Guinness wants to capitalize on the IPA trend, IPAs being seen as the most "craft" type of bestselling beer. Billy Power, Guinness's global head of quality, confirmed as much in his thick Kilkenny brogue, saying, "Since we brew beer in 50 countries, we have to pay attention to what's going on in the beer industry around the world. And we're very cognizant of the role of the IPA amongst American consumers." Guinness' new IPA came about via The Brewer's Project, an incubator for international Guinness brewers. To play up how crafty the beer is, the 11.2 ounce can reads, "Created with passion by Luis Ortega," the company's pilot brewery manager. This is all well and fine, except that Guinness is releasing an almost unheard of "nitro" IPA, which means, it, too, will have the frothy, cascading head that made Guinness stout famous. Which is absurd! Or is it... I was shocked to discover I really liked Guinness Nitro IPA. Yes, it's dark amber, not pale gold. And, yes, the nitrogenation mutes the floral and fruity aromas that should come from its wealth of hops (Admiral, Celeia, Topaz, Challenger, and Cascade, in this case). It also clocks a paltry 40 International Bitterness Units when most American IPAs soar into the 100s range and beyond.  Still, it's a tasty, citrus-flavored beer that tastes nothing like an IPA. And perhaps that's all right. "Looking at it through Guinness' lens, this is how Guinness can do an IPA," Emma Giles, the brewery's brand director, told me. "It's meant to be a 'Guinness IPA.'" And, hey, if slapping IPA on a can is what it takes to push product, we have no one but ourselves to blame. Maybe next year we'll see cans of Guinness Sour Ale—nitro, of course. Aaron Goldfarb is the author of How to Fail: The Self-Hurt Guide, The Guide for a Single Man, and The Guide for a Single Woman. (https://www.esquire.com/food-drink/drinks/a37963/why-is-guinness-making-an-ipa/)

While acknowledging the merit of the question, he quickly dismissed it as “much ado about nothing,” noting that innovation has always been a trademark of the Guinness brand. After all, if it weren’t for Guinness, it’s possible that nitrogen might never have been used as a carbonation for beer. There’s been a lot of discord in the craft beer community about various buyouts of existing brands and mergers among others, but a growing discontent is also starting to register among those of us who like the purity laws, be they Germany’s strict Reinheitsgebot or simply a traditional saison recipe handed down from one generation to the next at Brasserie Dupont. We may love our 100 IBU American-style IPAs (India Pale Ales), but we respect the diversity that craft offers us and we don’t want to see European style go all Levis jeans and Nike shoes (to offer up a metaphor). Well, here’s the good news. Despite the presence of five (FIVE!) different hops in the Guinness Nitro IPA, the beer weighs in at a relatively paltry 44 IBUs. The only hops used throughout the brewing process is Admiral, with Celia and Topaz being added at mid-boil. While the company is boasting about its dry-hopping with Challenger and Cascade, the truth is they are infusing the dry hops rather than actually doing traditional dry hopping. This is reflected in the nose, which gives off very little of the distinctive aromas beer drinkers expect from a dry hopped beer. (For more on the brewing of this beer, check out the four-minute video courtesy of Guinness, below). So, is there bad news to go with the good? Not really. The beer is a reasonable English IPA, with the novelty of being – per the company slogan –  “Supremely smooth. Unmistakably Guinness.” The beer employs the same yeast that is used in the stout, so there’s no mistaking it for another brand. And the nitrogen adds an element of surprise: It was comical as we experienced IPA drinkers were gingerly pouring the Nitro IPA into our glasses, expecting the foam-up that occurs from a CO2-infused IPA. Domhnall bemusedly had to cajole us into pouring our beers more quickly, assuring us that the beer would not foam over the glass. It didn’t. However, there is still a wait for drinking a Guinness IPA, only it’s on the back end, not the pouring end. The distinctive caramel head that forms in a Guinness Stout is also present in the IPA; the cloudy beer clears to a deep amber after about 90 seconds. This is not a beer that will win over any hop heads. However, it is a beer that many Guinness drinkers will enjoy. At 5.8% ABV, the IPA is a “big” beer by Guinness standards (the stout is traditionally around 4% when served in Europe) but still fairly sessionable by American IPA standards. So, is nitrogen going to take over IPAs the way that it has stouts? Unlikely. At least not stateside. The NO2 reduces the bitterness and bite that most IPA drinkers have come to expect. Palate fatigue aside, I think this is more of a “gateway” (and you know how much I hate that term) IPA for people who don’t really like IPAs. Although there are a couple other brewers experimenting with nitrogen-infused IPAs, I don’t think the mouthfeel is as compelling as with a stout. Plus, there’s the reality that bars aren’t going to take over their few nitro lines with an IPA. Guinness has its trademarked widget ball in cans, meaning bars can easily stock the cans in lieu of (or in addition to) draught. (https://brooklynbeerbitch.com/2015/09/21/a-guinness-ipa-you-betcha/)

Okee, maar de IPA die ik heb is geen NITRO...

Het blikje van 440 ml bevat 17 gram alcohol, en heeft grote Russische letters op de zijkant.

Het koperkleurige bier heeft weinig schuim, maar de smaak is bitter. Er is zelfs een bittere afdronk. Het slaat op m'n tandvlees, maar niet gehemelte!? Dat is intrigerend. Het heeft geen waterig mondgevoel, maar ook geen branderige alcohol. Logisch met 'slechts ' 5% ABV. Er is opmerkelijk weinig koolzuurprik. Het mondgevoel is zacht te noemen. Dat zal stikstof zijn?? 

Op het label staat een toekan.

stroll past a beer fridge and you might see a label that’s simple, nostalgic, and a throwback to the 1930s: the Guinness toucan.

The toucan goes back to 1935 and the advertising firm S.H. Benson. Artist John Gilroy had been recently hired, and Dorothy Sayers, a famous crime writer and playwright, wrote advertising copy for the company. When Guinness came to the agency, they had a very particular request. “The Guinness family did not want an advertising campaign that equated with beer,” the UK History House writes. “They thought it would be vulgar. They also wanted to stress the brew’s strength and goodness. Somehow it led to animals.” There was the pelican that stole everyone’s beers with the copy, “My goodness — my Guinness!” Also the sea lion that had a habit of stealing Guinness. And the turtle that steals Guinness on its back. A lot of thirsty animals, basically. None earned as much fame as the toucan, however. The toucan’s brightly colored beak contrasts nicely with two dark glasses of Guinness (almost always two glasses, playing off of the similar sounds of “too can” and “toucan”). But it was Sayers’s copy that elevated the toucan to legendary status. “Guinness is good for you,” one poster reads. “How grand to be a Toucan, Just think what Toucan do.”... The toucan and its gang of animal friends graced Guinness ads for decades. Then, in 1982, Guinness stopped working with S.H. Benson and dropped the animals. In recent days the toucan has made some appearances, including a limited-edition can released in 2016. But it primarily lives on in the memories of Guinness lovers and collectors. Published: May 18, 2017 (https://vinepair.com/articles/history-guinness-toucan-ads/)

Wat ik me zo afvraag, zou de hotelketen met de toekan ook Guinness serveren?

In 1929 openden Martinus en Riet van der Valk in Voorschoten café ‘de Gouden Leeuw’. De eerste jaren werden hier uitsluitend limonade en koffie verkocht, niet veel later ook pannenkoeken en andere versnaperingen. De zaak liep zo goed dat deze in razend tempo uitgebreid werd. Tegelijkertijd werd een slagerij geopend om ‘de Gouden Leeuw’ van versproducten te voorzien. Familie van der Valk had als streven zelf in producten voor het restaurant te kunnen voorzien en deze ook voor de verkoop aan te bieden. Zo ook voor de hotels en restaurants die volgden. Vandaag de dag maken o.a. inrichtingsfirma’s, meubelmakers, keukeninrichters en touroperators deel uit van het concern. In 1939 werd de weg waaraan ‘de Gouden Leeuw’ lag verbreed. Het restaurant moest worden afgebroken. Op een nieuwe locatie herrees onder dezelfde naam een restaurant inclusief 10 hotelkamers. In 1947 kreeg het Van der Valk concern vorm door de uitbreiding met enkele nieuwe restaurants. Martinus van der Valk stierf in 1969. Op dat moment telde de Van der Valk keten al 16 hotels en restaurants. Elke zoon en dochter kreeg het zeggenschap over een zaak. Vandaag de dag bestaat het familieconcern uit 79 hotels en restaurants, waar kleinkinderen en achterkleinkinderen van Martinus van der Valk aan het roer staan. Hierdoor kenmerkt Van der Valk zich, ondanks de enorme groei, door de familiaire sfeer.  (https://www.vandervalk.de/nl/historie-van-der-valk)

Met bijna honderd hotels en vrijwel overal een familielid aan het roer, is Van der Valk wereldwijd een uniek familiebedrijf. Een grote familie die zo lang intensief samenwerkt, dat zorgt uiteraard voor mooie verhalen. Lees hieronder meer over de oorsprong en het thuis-van-huis gevoel voor zowel de medewerker als de gast. “Er staat een huiskamer op het luik”! In veel restaurants van Van der Valk is deze uitspraak nog wel eens te horen. Er staat een personeelsmaaltijd klaar, betekent dit voor een leek. Het luik verwijst naar de doorgeefschuif, waarmee vroeger in de eerste Van der Valk restaurants de keuken met de zaal verbonden was. En waarom de personeelsmaaltijd een huiskamer genoemd wordt? Omdat deze vroeger in de huiskamer van de familie Van der Valk zelf genuttigd werd. .... Martinus Van der Valk was het nakomertje uit een gezin van 24 kinderen. Misschien dat hij daarom wel overal kansen zag en ze greep. ‘Je moet de slaplantjes oprapen die een ander weggooit’ had zijn vader hem ingeprent en dat heeft hij zijn hele leven ter harte genomen. Na het overlijden van zijn moeder in 1929 verkreeg hij hun Boederij De Gouden Leeuw in Voorschoten, met bijbehorend café. Op een handige manier maakte hij gebruik van de kansen die zich voordeden. Zo ruilde hij eens een paard voor een auto, maar de volgende dag wilde het barrel niet meer starten. Om toch een beetje plezier van zijn aanwinst te hebben monteerde Martinus de autowielen onder zijn paardenwagen, nu was deze geruisloos! Andere karrenbezitters kwamen bij Martinus voor banden en hij werd succesvol in de autohandel. Hiervoor was hij veel onderweg en het viel hem op dat je buiten de deur nergens zo lekker kon eten als thuis. Dit was een idee voor het café! Al snel konden de gasten daar ook lekker eten. Terwijl Martinus in de autohandel bleef bestierde zijn vrouw Riet het café. Ook werden er maar liefst twaalf kinderen geboren. Het was hard werken in het gezin Van der Valk, stilzitten deden ze geen moment. Martinus was de man van de ideeën, hij had namelijk bedacht dat hij voor elk kind een zaak wilde verkrijgen. Riet zorgde dat het werk gedaan werd en intussen ging Martinus op zoek naar geschikte horecabedrijven om over te nemen. Cadeau kregen de kinderen de zaken echter niet, ze moesten er hard voor werken. En dat deden ze dan ook in de filosofie van hun vader. De zaken die Martinus kocht, waren doorgaans ondernemingen die er financieel slecht voor stonden, maar waar hij wel brood in zag. Je moest immers de slaplantjes van een ander oprapen! In de jaren tachtig en negentig ging de groei van het concern heel snel. Niet alleen slecht lopende horecazaken werden overgenomen, ook werd er veel nieuw gebouwd. Twee zonen van Martinus die steeds meer op de voorgrond traden waren Arie en Gerrit van der Valk. Arie verzorgde vooral de financiële kant van het concern, Gerrit was de ondernemende van de twee en het gezicht naar buiten. En de hele familie werkte mee: “Als de kindjes kunnen staan, kunnen ze ook glazen spoelen”, had opa Martinus ooit gezegd. (https://www.valk.com/historie)

Het is een van de meest gestelde vragen aan de familie Van der Valk: waarom hebben jullie een toekan op je dak en geen valk? Het antwoord is te vinden in de aankoop van vogelpark Avifauna. De familie was op zoek naar een symbool voor de hele familie. Zo net na de oorlog hadden veel mensen nog nare herinneringen aan de roofvogelsymboliek die door de nazi’s werd gebruikt. Zoals Gerrit van der Valk zei: “Als een valk slaapt is ’t niks en gaat hij op roof uit, dan is het net een adelaar. Een toekan is een mooie, grote, tropische vogel, een vrolijk beest, een gezellig beest, dat past veel beter bij ons”. (https://www.valk.com/historie)

In augustus 1949 verzocht de burgemeester van Alphen aan den Rijn de heer Van den Brink, eigenaar van landgoed Ten Rhijn, éénmalig zijn 'achtertuin' te openen voor nieuwsgierige dorpsgenoten. De mensen waren zo enthousiast over de privécollectie vogels, dat de eigenaar van diverse hoedenspeciaalzaken besloot een vogelpark op te richten. Het eerste vogelpark ter wereld werd geopend op 17 mei 1950. Op de posters ter ere van de opening prijkte reeds de Toekan. Toen de heer Van der Valk in 1956 het vogelpark overnam besloot hij het toekanlogo te behouden, ook voor andere restaurants en hotels. Zo werd het bekende Van der Valk logo een feit. Het huidige à la carte restaurant is het voormalig woonhuis van de familie Van den Brink. Er zijn nog steeds enkele zeer karakteristieke delen van het park intact, zoals bijvoorbeeld de vijver met het parkrestaurant. Er zijn zelfs enkele pelikanen die al vanaf de allereerste dag in de vijvers van het park zwemmen. Van der Valk Avifauna werd in de loop der jaren uitgebreid met een hotel, rondvaartboten en een casino.Vogelpark Avifauna was tot 2012 eigendom van Van der Valk. Onder leiding van de familie is het vogelpark uitgegroeid tot een officiële dierentuin met meer dan 260 verschillende soorten vogels. In 2012 is Vogelpark Avifauna officieel een stichting geworden, hiermee komen alle inkomsten direct ten goede aan het vogelpark. Van der Valk Avifauna blijft de horeca verzorgen en is zelfs hoofdsponsor van het vogelpark. (https://www.vandervalkavifauna.nl/over-avifauna/) (https://nl.wikipedia.org/wiki/Vogelpark_Avifauna)