Roze koek, glacékoek of fondantcake is een in Nederland veel gegeten koek bestaande uit een plat cakeje met een roze laagje fondant. ... Deze koeken zijn er in diverse varianten. De meest voorkomende roze koek is een ronde plak cake overgoten met roze fondant. ... Afhankelijk van de fabrikant kan in de roze fondant cochenille (E120) worden gebruikt, een rode kleurstof die wordt gemaakt van de cochenilleluis, een luizensoort uit Bolivia die op Tuna-cactussen leeft.[1] Er zijn ook fabrikanten die voor deze kleur een concentraat van vruchten of van rodebietensap gebruiken of gebruikten[2] al dan niet in combinatie met E122, een synthetische azokleurstof.[3] (https://nl.wikipedia.org/wiki/Roze_koek)
De cochenilleluis (Dactylopius coccus) is afkomstig uit Zuid-Amerika en Mexico en wordt gekweekt om zijn karmijnrode kleurstof. De luis is als parasiet te vinden op Opuntia. Het biopigment wordt vooral uit de eitjes en in mindere mate uit het bloed van de schildluis gewonnen. Kort voordat de luizen eitjes leggen, worden ze handmatig van de cactus afgeschept. Vervolgens worden de luizen gedood. De kleurstof wordt verkregen nadat ze gedroogd, gemalen en gefilterd zijn. De kleurvastheid wordt verkregen door toevoegingen van koningswater, tin of aluin. Een hoge dosis is giftig, de acceptabele dagelijkse inname bedraagt 5 mg/kg lichaamsgewicht. Voedingsmiddelen waar karmijn in zit zijn op de ingrediëntenlijst voorzien van de melding E120. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Cochenilleluis)
Karmijn, of eigenlijk karmijnzuur, is een organische, dierlijke, kleurstof die in aquarelverf en olieverf wordt gebruikt, in voedingsmiddelen en in cosmetica zoals lippenstift. De kleurstof heeft E-nummer E120.[1] In cosmetica heeft de stof nummer CI 75470. Karmijn heeft een naar paars zwemende rode kleur, ook bekend onder de naam cochenillerood. Karmijn schijnt al bekend te zijn geweest bij de Inca's en de Azteken. De Spaanse conquistador Hernán Cortés (1485–1547) nam de stof waarschijnlijk mee naar Europa, maar Mattioli was in 1549 de eerste die ze beschreef. ... Karmijn wordt gewonnen uit de cochenilleluis (Dactylopius coccus). Deze luis leeft op schijfcactussen, bijvoorbeeld Opuntia cochenillifera. De luis scheidt een witachtige waslaag af. Alleen de vrouwtjesluizen worden gebruikt. De mannetjes hebben vleugels en leven kort, net lang genoeg om de vrouwtjes te bevruchten zodat deze eitjes kunnen leggen. Ook uit de eitjes wordt karmijn gewonnen, ook wel karmijnextract genoemd. De cochenilleluis wordt in grote hoeveelheden van de cactus afgeschept. Per hectare kan 300-400 kilo luizen worden gewonnen. Een kilo bevat ± 140.000 luizen. Om karmijn te winnen uit deze luis zijn enorme hoeveelheden van de vrouwelijke luizen nodig. Er bestaan dan ook in Peru, Mexico, Guatemala en Honduras plantages van de cactussen waarop de karmijnluizen worden aangebracht. Ook op de Canarische Eilanden vindt deze teelt plaats. Andere varianten komen uit Polen (van de luis Porphyrophora polonia) en uit Armenië (Porphyrophora hameli). Rond 2004 kwam 80% van de wereldproductie echter uit Peru.[bron?] De luizen worden geplet en het vocht wordt omwille van de kleurechtheid gemengd met andere stoffen: koningswater, tin of aluin. De ontdekking dat toevoeging van koningswater en tin de stof spectaculair roder en kleurechter maakt, wordt toegeschreven aan de Nederlandse uitvinder Cornelis Drebbel in 1606–1607.... E120 wordt uit insecten gewonnen. Consumptie ervan kan dus in strijd zijn met de principes van veganisten, vegetariërs en wellicht ook met aanhangers van sommige religies (https://nl.wikipedia.org/wiki/Karmijnzuur)
De rode biet, gewestelijk kroot, (Beta vulgaris subsp. vulgaris var. ruba) is een wortelgewas uit de amarantenfamilie (Amaranthaceae) in het geslacht biet. De rode biet behoort, net als onder andere de suikerbiet, tot de bietensoort Beta vulgaris, ondersoort vulgaris. De plant wordt tot 80 cm hoog. Het woord 'biet' is een Oudgermaanse ontlening aan het Latijnse 'beta'..... De rode biet wordt als knol als groente gegeten, zowel rauw geraspt, gekookt als opgelegd[2]. Rauw geraspt kan er een aardsmaak aanwezig zijn. Het is een belangrijk ingrediënt van borsjtsj, bodeun-bloedworst en rode chrein. Vroeger werd de rode biet een beetje als armemensenkost beschouwd omdat die op arme grond geteeld kon worden. Vandaag wordt deze meer als specialiteit aangeboden en is een veelvoorkomende groente in natuurrestaurants. Uit de bietknol wordt ook de kleurstof betanine gewonnen, dat in de voedingsindustrie gebruikt wordt voor het kleuren van gerechten. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_biet)
Maar goed dit is geen kleurenblog, maar een bierblog.
Wat als je Nederlands meest bekende kantine snack, de roze koek, combineert met appel en een volle Barley Wine? Na een bezoek aan de bekende Glacé fabriek zijn ze met veel inspiratie teruggekomen. De uitkomst is een volle Barley Wine met tonen van cake, rijpe vruchten en een lichte appeltoets. Uiteraard ontbreekt ook de bekende roze kleur niet in het bier. Smaakpalet: Rode vruchten, cake en appel Heerlijk bij: Zoete desserts en stevige oude kazen Het lekkerste op temperatuur: 10 graden Celsius (https://shop.brouwerijdemolen.nl/alle-bieren/de-molen-rozekoek-pinklady/)
De Pink Lady is een appelras dat in Australië is gekweekt door John Cripps. In andere talen heeft de appel dan ook wel de naam Cripps Pink. De appel is gekweekt door de appelsoorten Lady Williams en de Golden Delicious met elkaar te kruisen. De eerste kruising gebeurde in 1973. In 1979 werden de eerste appels geoogst. Nadien gebeurde verdere selectie. In 1990 werd het patent aangevraagd en in 1992 werd het geregistreerd.[1] ... Het ras Pink Lady is eigendom van en valt onder de licentie van het Department of Agriculture and Food, Western Australia (DAFWA), dat in tal van landen Plant Breeders' Rights heeft. Daarom wordt Pink Lady een clubras genoemd. De voornaamste organisatie voor Australische appel- en perenkwekers, de Apple and Pear Australia Limited (APAL), "bezit" en beheert wereldwijd het "intellectuele eigendom" en het handelsmerk Pink Lady, dat in meer dan 70 landen is geregistreerd. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Pink_Lady_(appel))
De Molen Rozekoek & Pinklady 33cl 10,5%... De Molen's Rozekoek & Pinklady is een verrukkelijk bier dat de nostalgische smaak van roze koeken oproept. Bij het inschenken presenteert het bier zich in een aantrekkelijke roze tint, net als de iconische zoete lekkernij. (https://www.hellobier.nl/de-molen-rozekoek-pinklady-33cl.html)
Alcoholpercentage: 10.5% Smaakpalet: Rode vruchten, cake en appel (https://shop.brouwerijdemolen.nl/alle-bieren/de-molen-rozekoek-pinklady/)
Tja, ik vond de smaak van rozekoek niet echt opvallend. De kleur was wel rood. Dat is me het meest bijgebleven van dit bier...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten