Engelse brouwerijen

In Engeland worden allerlei bieren geproduceerd en die brouwerijen vindt u overal in het land terug. U kunt ze uiteraard ook drinken in tal van Engelse pubs die vaak ook lokale bieren op de tab hebben staan. De bieren worden qua soort vaak onderverdeeld in 'ale' en 'lager'. Ale wordt veel korter gefermenteerd waarbij over het algemeen gezegd kan worden dat de smaak wat aromatischer, robuuster en soms ook bitterder is terwijl de lager veel langer en op een lagere temperatuur moet worden gefermenteerd waarbij de smaak lichter is en er meer koolzuur in zit. De lager wordt meestal ook koeler geserveerd dan de ale. (https://groot-brittannie-liefhebbers.nl/vakantie-tips/bierbrouwerijen-engeland.html)

Beer has been brewed in England for thousands of years. As a beer brewing country, it is known for top fermented cask beer (also called real ale) which finishes maturing in the cellar of the pub rather than at the brewery and is served with only natural carbonation. English beer styles include bitter, mild, brown ale and old ale. Stout, porter and India pale ale were also originally brewed in London. Lager-style beer has increased considerably in popularity since the mid-20th century. Other modern developments include consolidation of large brewers into multinational corporations; the growth of beer consumerism; expansion of microbreweries and increased interest in bottle-conditioned beers. ... Brewing in what is now England was probably well established when the Romans arrived in 54 BC,[1] and certainly continued under them. In the 1980s, archaeologists found the evidence that Rome's soldiers in Britain sustained themselves on Celtic ale. A series of domestic and military accounts written on wooden tablets were dug up at the Roman fort of Vindolanda, at Chesterholm in modern Northumberland, dating to between AD90 and AD130. They reveal the garrison at Vindolanda buying ceruese, or beer, as the legions doubtless did throughout the rest of Roman Britain, almost certainly from brewers in the local area. One list of accounts from Vindolanda mentions Atrectus the brewer (Atrectus cervesarius), the first named brewer in British history, as well as the first known professional brewer in Britain. The accounts also show purchases of bracis or braces, that is, emmer wheat (or malt), doubtless for brewing. Quite possibly the garrison bought the malt, and hired a local brewer to make beer from it for the troops. ... The use of hops in beer was written of as early as 822 by a Carolingian Abbot. Flavouring beer with hops was known at least as early as the 9th century, but was only gradually adopted because of difficulties in establishing the right proportions of ingredients. Before that, a mix of various herbs called gruit had been used, but did not have the same conserving properties as hops. (https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_in_England)

Historically, British ale used bitter herbs such as heather, myrtle, and broom as a preservative. In fact, the Dutch introduced hops to the British Isles in the 15th century, creating the distinction between unhopped ale and hopped beer. (https://www.expatica.com/uk/lifestyle/food-drink/british-beer-469903/)

By the Elizabethan period, England saw a rise of stronger ales and beers being brewed across the country. In 1570, there were 58 ale breweries in London and 32 beer breweries. With an increase in trading routes by the late 1700s, rival brewers found new opportunities to compete in the booming beer market. (https://www.thebrewerybible.com/posts/england-breweries)

The early 18th century saw the development of a popular new style of dark beer in London: porter. Before 1700, London brewers sent out their beer very young and any aging was either performed by the publican or a dealer. Porter was the first beer to be aged at the brewery and despatched in a condition fit to be drunk immediately. It was the first beer that could be made on any large scale, and the London porter brewers, such as Whitbread, Truman, Parsons and Thrale, achieved great success financially. The large London porter breweries pioneered many technological advances, such as the construction of large storage vats, the use of the thermometer (about 1760), the hydrometer (1770), and attemperators (about 1780). (https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_in_England)

The 18th century also saw the development of India pale ale. Among the earliest known named brewers whose beers were exported to India was George Hodgson of the Bow Brewery, ... Demand for the export style of pale ale, which had become known as "India pale ale" (IPA), developed in England around 1840. IPA became a popular product in England.[18] Some brewers dropped the term "India" in the late 19th century, but records indicated that these "pale ales" retained the features of earlier IPA.[19] A pale and well-hopped style of beer was developed in Burton-on-Trent in parallel with the development of India pale ale elsewhere. Previously, Englishmen had drunk mainly stout and porter, but bitter (a development of pale ale) came to predominate. Beers from Burton were considered of a particularly high quality due to synergy between the malt and hops in use and local water chemistry, especially the presence of gypsum. This extensively hopped, lighter beer was easier to store and transport, and so favoured the growth of larger breweries. (https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_in_England)

The First World War brought in higher tax rates and strength restrictions on beer, shrinking the number of breweries from 3,556 in 1915 to 885 in 1939. In the aftermath, larger breweries started to take over the market, watering down beers to gain profit. This trend has since been reversed, thanks to organisations like the Campaign For Real Ale (CAMRA). Founded in 1971, CAMRA has since become one of the most successful consumer groups in Europe’s history.  (https://www.thebrewerybible.com/posts/england-breweries)

The First World War measures had a particularly dramatic effect upon mild ale. As the biggest-selling beer, it suffered the largest cut in gravity when breweries had to limit the average original gravity of their beer to 1.030. In order to be able to produce some stronger beer – which was exempt from price controls and thus more profitable – mild was reduced to 1.025 or lower.[24] English breweries continued to brew a range of bottled, and sometimes draught, stouts until the Second World War and beyond. They were considerably weaker than the pre-war versions (down from 1.055–1.060 to 1.040–1.042) and around the strength that porter had been in 1914. The drinking of porter, with its strength slot now occupied by single stout, steadily declined, and production ceased in the early 1950s.[25] However, Irish-brewed stouts, particularly Guinness, remained firmly popular.  (https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_in_England)

Home brewing without a licence was legalised in 1963, and was to become a fairly popular hobby, with homebrewing equipment shops on many high streets. Lager rapidly rose in popularity from the 1970s, increasing from only 2 per centof the market in 1965 to 20 per cent in 1975,[27] with English brewers producing their own brands or brewing under licence. Canned beer was also introduced about this time. A consumer organisation, the Campaign for Real Ale (CAMRA), was founded in 1971 to protect unpressurised beer. The group devised the term real ale to differentiate between beer served from the cask and beer served under pressure and to differentiate both from lager. "Ale" now meant a top-fermented beer, not an unhopped beer. CAMRA was to become an influential force, with a membership of over 170,000.[28] At the time, brewing was dominated by the "big six" breweries: Whitbread, Scottish and Newcastle, Bass Charrington, Allied Breweries, Courage Imperial and Watneys.[29]... English drinkers became more interested in imported beers during the 1970s and 1980s, partly as a result of increased foreign travel and partly because of promotion of the subject by beer writers such as Michael Jackson, with his 1977 The World Guide to Beer. Newly popular foreign brands included Beck's from Germany, Heineken and Grolsch from the Netherlands, Leffe and Hoegaarden from Belgium, Peroni from Italy, San Miguel from the Philippines, Budweiser and Sierra Nevada from the US and Corona Extra from Mexico.[31] A number of bars specialise in imported beer, with food and decor to match, Belgian and Bavarian themes being the most common. ... In 1972, Martin Sykes established Selby Brewery as the first new independent brewing company in England for 50 years. "I foresaw the revival in real ale, and got in early", he said. By the end of the decade he was joined by over 25 new microbreweries, a trend which would only increase in the 1980s.[32]  (https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_in_England)

By 2004, the term real ale had been expanded to include bottle-conditioned beer, while the term cask ale had become the accepted global term to indicate a beer not served under pressure. Interest in imported beer continued to rise, with an influx of Eastern European workers making Lech and Tyskie particularly popular,[37] alongside Staropramen, Budvar and Kozel. (https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_in_England)

Unlike craft beer, real ale is defined by certain brewing practices. SIBA defines craft beer as any type of beer, ale or lager from a small independent brewery, while real ale has been defined by CAMRA as “beer brewed from traditional ingredients, matured by secondary fermentation in the container from which it is dispensed, and served without the use of extraneous carbon dioxide.” Real ale prioritises higher quality and taste, distinguishing artisan brewery practices and beer products from larger commercial brewers. Today, many English breweries are at the forefront of the modern real ale movement. (https://www.thebrewerybible.com/posts/england-breweries)

Since the 2010s, there has been what some media outlets describe as an "explosion" of interest in craft beer.[42] Although, the term "craft beer" does not have formal definition in the UK, it is generally taken to mean beer from small breweries which is highly flavourful and distinctive, particularly "hop forward" beers, delivered in bottles or the keykeg draught formats, ideas mainly deriving from the US microbrewery scene. Craft beer may stand alongside other beers in a mainstream pub, or be retailed in specialist outlets, such as the chain owned by Scottish brewers Brewdog. Craft beers are often stronger than standard ales and lagers, and may be sold in 1⁄3 pint and 2⁄3 pint measures in addition to the usual pints and halves. A number of commentators have noted that craft beer appeals to a younger clientele, particularly those characterised as hipsters.[43] A number of breweries associated with the craft movement have been taken over by multinationals,[44][45] prompting debate about whether they should still be considered "craft". (https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_in_England)

In 2020 there were approximately 2,200 breweries across the UK, each occupying crucial competitive space in the fierce marketplace. Breweries in England showcase a rich brewing heritage, and promise exciting future developments for beer lovers to enjoy. (https://www.thebrewerybible.com/posts/england-breweries)

Op https://en.wikipedia.org/wiki/Beer_in_England#English_beer_styles zijn een aantal Engelse bierstijlen te vinden en op https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_breweries_in_England, https://www.thebrewerybible.com/posts/england-breweries en https://www.ratebeer.com/breweries/england/0/240/ staat een overzicht van Engelse brouwerijen. Op https://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_British_breweries is zelfs een tijdlijn te vinden van Britse brouwerijen. Op https://makeitbritish.co.uk/best-of-british/british-breweries/staan een selectie van 25 brouwerijen. Op https://www.tripadvisor.nl/Attractions-g186217-Activities-c36-t133-England.html staan 10 brouwerijen, en op https://blog.dfds.de/bierbrauereien-in-england/ staan de 4 beste brouwerijen. Op https://www.independent.co.uk/extras/indybest/food-drink/beer-cider-perry/best-british-beer-b1937486.html staan 12 goede  bieren benoemd. 

Op https://trips.klarna.com/nl/alp/united-kingdom/breweries-in-north-east-england/ en https://groot-brittannie-liefhebbers.nl/vakantie-tips/bierbrouwerijen-engeland.html staat een interactieve kaart. Met "breweries waar u een rondleiding kunt volgen en uiteraard kunt proeven. Sommigen daarvan zijn al meer dan honderd jaar oud zoals de Shepherd Neame Brewery in Faversham (Kent), de Hook Norton Brewery in Hook Norton (Oxfordshire), de Wadworth Brewery in Devizes (Wiltshire) en de Robinson Brewery in Stockport (Greater Manchester). De meesten op de kaart zijn een stuk jonger zoals de Bristol Beer Factory uit 2004 en de Black Sheep Brewery in Masham (North Yorkshire) uit 1992 en de Kelham Island Brewery in Sheffield (South Yorkshire) uit 1990. De brouwerij in Bristol is dan wel gehuisvest in het gebouw waar vroeger de Ashton Gate Brewery gevestigd was." (https://groot-brittannie-liefhebbers.nl/vakantie-tips/bierbrouwerijen-engeland.html)

Tijdens een reis langs de Engelse Zuidkust heb ik wat bieren geproefd. De Britse ales zijn net als het Britse eten. Flauw en mild, een allemansvriend. De bieren zijn licht bitter en licht moutig en met 4% niet zwaar te noemen.

De Engelse keuken heeft geen goede naam. Zo heeft de voormalige Franse president Jacques Chirac ooit gezegd dat de Finse keuken op de Britse keuken na de slechtste keuken ter wereld was. De schrijver William Somerset Maugham zei ooit dat als je in Engeland goed wilde eten, je dan elke dag drie keer moest ontbijten. Hier staat tegenover dat Engeland een aantal topkoks heeft voortgebracht met internationale bekendheid waarvan Jamie Oliver anno 2022 een boegbeeld is. Sinds de jaren vijftig is het gebruikelijk geworden om in de pub eenvoudige maaltijden te serveren zoals de meat pie (een taart met vleesvulling) of een Chicken in a basket (kip met friet). Eten in de kroeg wordt steeds meer gezien als alternatief voor het restaurant. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Engelse_keuken)

Een Engels ontbijt (full English breakfast) is een uitgebreid ontbijt zoals men dat in Engeland serveert. Het ontbijt kan in samenstelling variëren, maar gebakken spek en gepocheerd ei of roerei maken er vrijwel altijd deel van uit. Ook black pudding (bloedworst) kan deel uitmaken van een full English breakfast. Dit ontbijt wordt doorgaans niet iedere dag gegeten, maar voornamelijk in het weekeinde. Veel eetgelegenheden serveren het de hele dag door, en hotels, bed and breakfasts en jeugdherbergen serveren het elke ochtend, vaak als "traditioneel gerecht". (https://nl.wikipedia.org/wiki/Engels_ontbijt)

Fish and chips is een typisch Britse afhaalmaaltijd die bestaat uit in beslag gedoopte en gefrituurde vis in combinatie met gefrituurde, vrij dikke frieten. Het is vrijwel overal te koop in Groot-Brittannië, maar ook populair in Australië, Canada, Ierland, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en in enkele badplaatsen in België en Nederland. Men heeft de keuze uit diverse vissoorten. De meest voorkomende zijn kabeljauw (cod) en schelvis (haddock), maar ook andere soorten rondvis worden gebruikt. Op de balie staat over het algemeen een fles azijn (voor over de chips) en zout, desgewenst ook voor over de chips. Het gebruik van mayonaise over de chips is zeldzaam en leidt bij navraag soms tot onbegrip. In plaats van azijn kan ook jus op de frieten worden gegoten; dit heet chips ’n gravy en wordt hoofdzakelijk met Noord-Engeland geassocieerd. De fish and chips werd vroeger over het algemeen in een krant gewikkeld meegenomen. Tegenwoordig[(sinds) wanneer?] is dit door hygiënewetgeving niet meer mogelijk (het eten kan besmet raken met chemicaliën uit de drukinkt), dus wordt de snack verpakt in speciaal papier, vaak bedrukt alsof het krantenpapier is. Vaak wordt fish en chips ook geserveerd met een puree van erwten (zogeheten mushy peas) en tartaarsaus. Ronde, gefrituurde schijfjes vis worden fishcakes genoemd. Een kenmerk van de Engelse friet of chips is de textuur: deze is vaak slap en vet. De fish and chips is van oorsprong een samengestelde maaltijd van enerzijds pescado frito, een visgerecht dat gevluchte Sefardische Joden in de 16e eeuw uit Spanje en Portugal meebrachten, in combinatie met de Frans-Belgische traditie van het bakken van aardappelen tot friet.[1][2] (https://nl.wikipedia.org/wiki/Fish_and_chips)

De traditie is dat Sefardische Joden niet mogen koken tijdens de sabbat, die begint bij zonsondergang op vrijdagavond en eindigt bij zonsondergang op zaterdag. Om toch een voedzame maaltijd te hebben, maakten ze maaltijden die langer goed bleven. Een van die gerechten was toevallig een visgerecht. Hierbij bakten ze een witvis, kabeljauw of schelvis, in een dun laagje bloem of matse. Dit laatste is een soort platbrood waar meel van gemaakt kan worden. Het beslag zorgt ervoor dat de vis zijn smaak behoudt en koud gegeten kan worden. Want een magnetron hadden ze toen nog niet 😉. De eerste meldingen van de Joodse vis kunnen we lezen in bronnen uit het einde van de 18e eeuw. De immigranten verkopen de vis op Joodse wijze op de straten van Londen. Charles Dickens vermeldt al ‘fried fish warehouses’ in zijn boek Oliver Twist uit 1837.... Maar hoe komen we van koude vis naar de fish and chips hoe we het nu kennen? Friet is een uitvinding van de Fransen of Belgen (ze eisen alle twee de eer op). Immigranten brachten het idee mee naar het Verenigd Koninkrijk. Dundee claimt de Britse eer. Hier zou de Belgische immigrant, Edward De Gernier al in 1870 friet verkopen op de Greenmarket. Er is echter een strijd in Engeland gaande over wie deze twee lekkernijen samenvoegde en de eerste fish and chips-winkel heeft geopend. De strijdt gaat tussen Londen en Lancashire in het noorden. De eerste claim komt uit Londen waar de joodse immigrant Joseph Malin in 1860 zijn winkel zou hebben geopend. Op Tommyfield Market in Oldham (bij Manchester) runde John Lees in 1863 een fish and chips-kraam. Met deze twee claims zou Londen ‘winnen’, maar data uit deze tijd is nooit 100% secuur. (https://britblog.nl/fish-chips-de-britse-klassieker-toch/)

Het eten was vet en flauw van smaak. De Britse ales 'pairden' daar wel bij.